კვირაძლის ბინდი შენთვის მიყვარდა,

შენთვის ვანთებდი წინაპართ კანდელს,

შენში ვცხოვრობდი როგორც ბალადა,

შენ გიყვებოდი ამ გულის ნადებს.

კვირაძლის მწუხრზე შენთვის ვლოთობდი,

შენს სადღეგრძელოს ვსვამდი ფათფათით.

ხსოვნა ანთებულ მკერდში გალობდა,

ხსოვნა - დაღლილი სამიწე დარდით.

სამრეკლოს ჩრდილი შენს ვერანდაზე -

ლანდების როკვა, წისქვილის ალი,

შორს წმინდანების სიმღერა გზაზე

და ბოროტების ჩუმი ნავალი.

წინ მიძევს შენი ის სტრიქონები,

ზოგი მკვდარია, ზოგი ძლივს ფეთქავს.

ოდესმე ალბათ მოგაგონდები,

როცა ლექსები დალევენ ქეძაფს.

რა ვუყოთ მერე, ჭირიმე შენი,

ასე სჩვევიათ სიცოცხლის მდგმურებს.

ვინც ქვესკნელიდან ამოგაშენა,

სწორედ ის ღმერთი გაგანადგურებს.