წითელაურებს ვიგონებ -

ია-ვარდების მხარესა,

სოფელს, არც ისე პატარას,

სოფელს, არც ისე მდარესა.

ჩემი ოცნების მეგობარს

და მეგზურს ჩემი მიზნების;

მოგონებების რვეულო,

გულსუწადინოდ იშლები.

ტანზე - ფარაჯა მამისა,

ფეხთ - ქალამანი ბოჩოლის,

ჩამოწოწილი ხალათი,

გადაკრეჭილი ქოჩორი.

შუქ-ჩრდილიანი დღეები

სიჭაბუკის და ბავშვობის, -

ნაღვერდლის შუქზე ლექსს ვწერდი,

ნაწერებს ნაცრით ვაშრობდი...

წითელაურებს მივნატრი

ყოჩივარდებით მოფენილს;

სიზმარშიც აღარ მასვენებს

ჩემი ლამაზი სოფელი.

მოგონებათა რვეულო,

გულსუწადინოდ იშლები,

გინდ გწვავდნენ, არ დაიწვები,

ხსოვნიდან არ წაიშლები.