წუხელ ნანახო სიზმარო,

ნეტამც კი ამიხდებოდე,

ჩემს საძვალესთან ყორნები

მოზარეებად სხდებოდნენ.

მე მჭირდეს ყველას ტკივილი

არავინ იტანჯებოდეს,

ჩემს ძვლებზე ტურფა იანი

ყვაოდნენ, არა სჭკნებოდნენ,

გარს მესხდნენ შავნი გველები

ჩემს ფიქრს ლექსებად ჰყვებოდნენ.

სად ჩემი ლანდი ჩადგება

ზეცა იქ ჩაიხსნებოდეს,

იქ მიდგეს ცისკრის ვარსკვლავი

სანთლად იქ დაინთებოდეს,

მთვარე მიკმევდეს საკმეველს

სუნი სამყაროს სწვდებოდეს,

ნაგლოვი მიღმა მხარისა

ცას ცრემლებადა სწყდებოდეს,

დიოდნენ სულნი ნისლივით

ჩემს გულისპირზე წვებოდნენ,

მე ვიდგე ნათელივითა

თვალნი სადამდიც სწვდებოდეს.

სიცარიელეს ვავსებდე

ჩამქრალის ნაკლულისასა,

მივხვეტდე, მკერდით მივრევდე

ფერფლს ჩანაცრული მზისასა,

ოთხივეს კუთხით ვისმენდე

ჩურჩულს ღვთის ზარებისასა,

ვუნთებდე სულთა სამყაროს

ცეცხლს ჩემის თვალებისასა,

მლოკავდნენ ცეცხლის ალები

ფერს ვერ მიცვლიდნენ მგლისასა,

სადაც მუხლს დავცემ ცის ზურგზე

იქ - დავამჩნევდე ნიშანსა.