ნეტა რა გეტაშება,

ვის დაკრულზე ცოდვილობ,

როცა ცრემლი არ შრება

გულო კეთილშობილო.

დამცხრალია ჭენება -

როგორც ქართა თამაში,

რაღაც საშინელება

შეფარულა ამაში.

საით გაგიწევია,

ჩემო თალხო აჩრდილო,

ლანდების მისტერია

მზეშიც გამოვაჩინოთ.

ახლა უფრო ხშირია

შემოტევა წამების,

ნაკლებად მეშინია

მძაფრი შემოღამების...

და ღრუბლების დინებას

კვალზე ავედევნები,

ქართა აქვითინება -

მთვარე ანაცრემლები.

ნეტავ რა გეტაშება -

ვის დაკრულზე ცოდვილობ,

როცა ცრემლი არ შრება

გულო, კეთილშობილო.