ნუ შემადარებთ ყვავილის ფოთლებს,

ნურც მთვარეს ცაზე დაგდებულს ზურგით,

მე უფრო ვგავარ ნიადაგ მბრუნავს

მთათა წვერებზე მიფენილ ღრუბელს.

მე ბილიკი ვარ, რომელზეც მგზავრი

რაღაც ფარული სიმშვიდით მიდის

ლანდი ვარ მიწის, არ ვგავარ არვის -

უზომოდ მცირე, საშინლად დიდი,

ქარიშხალი ვარ, არ ვგავარ ქარებს,

დიდება სიკვდილს, სიცოცხლე მიმძიმს,

ცა რომ ტორტმანებს, ეს მე ვხარხარებ -

ჩემი სისხლია - მიწა რო იძვრის!