ღრუბლის ალყაში მოექცა ზეცა,

თვალიდან გაქრა ნათელი ხომლის,

სიო ბურუსის იალქანს კეცავს

და პეპლებივით მოფრინავს თოვლი.

ელნათურები მხარგაშლილ ხეებს

დამშვენებია ოქროს ღილებად,

სიბნელის სამოსს თამამად ხევენ

და მე მოველი მზის გაღიმებას...

ქალაქო, გტკივა ქართველის ბედი,

სანაპიროზე ზამთრის გნიასი,

გასაოცარი სიმღერა გედის

და გველის გენი ადამიანში...

გადახიზნული დედების კვნესას

შერწყმია მწარე ქვითინი ვაზის,

შავი ზღვის ზვირთი ქვიშიანს კეცავს,

ნამგალა მთვარე იხრჩობა ზღვაში.