ისევ შენ უნდა მოგმართო,

ჩემო ძვირფასო კალამო,

რომ გულს, აღვსებულს ნაღვლითა,

მცირედიც არის ვაამო!

მხოლოდ შენ დამრჩი ნუგეშად,

მეც სულს შენით-ღა ვიბრუნებ

დაგვვედრი, სანამ ცოცხალ ვარ,

შენ მაინც ნუღარ მიმტყუნებ!