დააგვიანა მეტეხიდან მთვარემ ამოსვლა,

სივრცე ოქროსფერ შადრევნებით ვეღარ დათოვა,

ცას გადაეკრა შავი ნისლი ამ საღამოსაც

ამ საღამოსაც დემონივით ისევ მარტო ვარ.

ჩემი ნაბიჯი წინაპართა ბილიკებს ასცდა

და დავემსგავსე უდაბნოში მავალ მათხოვარს,

ადრე ჩამიქრა ჭაბუკურად მღელვარე განცდა,

ქრიან დღეები და მე მაინც ისევ მარტო ვარ.

ბევრი დაადნა სანთელივით თბილისის ქუჩებს,

ბევრმა მათგანმა ვაჟკაცური კვალი დატოვა,

მე კი გავქრები სამზეოდან ჩრდილივით უცებ,

რადგან სიცოცხლის მიწურულშიც ისევ მარტო ვარ.

რად მინდა ლექსი ჟამთა ქროლვას თუ ვერ გადვურჩი,

თუ არ მიმიღებს მომავალი, როგორც სახსოვარს,

ცა დამეღრუბლა ცას სადარო პირი არ უჩანს

და ამ საღამოს სიჩუმეშიც ისევ მარტო ვარ.