ვატყობ, ადვილად ვთვრები,

ვწუხვარ, გულს ვეღარ მტკენენ

ჩემი პატარა მტრები.

ხომ ისევ იმას წერენ,

ვლიან იმავე გზებით,

ორმოცდაათის მერე

შემწყნარებელი ვხდები...

დრო ჰქრის როგორღაც სწაფად,

ვატყობ, დამოკლდნენ წლები...

ეს სიბერეა, ალბათ!

ვხვდები, ძამიკო, ვხვდები!