გეგონება

ეს ზღვა სადღაც მიდიოდეს,

გზას ადგეს და

შიში ჰქონდეს ბინდის -

კი არ მიდის,

ადგილს ტკეპნის, მიდი-მოდის,

არცა დგას და

არცა საით მიდის...

ესერთ მე ვარ -

ძმა დაბმული სივრცის...

ქშუის, ჰყმუის,

რაღაც დიდი სწყენია,

არაფერი

არ გამოვა, იცის,

და ვეებას,

გაჩერება რცხვენია.