სიმწარე წვიმის, ყინვის და ქარის,

დაფლეთილ აფრის, გამწყდარი თოკის,

სიმწარე ღამით დარეკილ ზარის

სიმწარე ხელში გამსკდარი თოფის.

სიმწარე უქმად დაქცეულ მელნის,

ამაო ღელვის, ამაო შფოთვის,

სიმწარე, როცა არავის ელი,

სიმწარე, როცა არავინ მოდის.

წასულან წლები, ჩამავალ მზეში

იმღვრევა ზღვები, უდაბნო, მთები.

და გაზაფხულის შეშლილი თქეში

საით მეძახის გაშლილი ფრთებით?..