დამაბერე, ღმერთო, ერთი

ორმოცი წლით,

უცებ,

ისე უცებ ჩამოყარე

წლები ფურცელ-ფურცელ, -

ფოთოლცვენა მეგონოს და

სადმე ხის ქვეშ ვიდგე,

სადმე ტრიალ მინდორში და

სადმე შუა ხიდზე;

სადმე წყალში ან წყლის პირას

ჭიქა კახურს ვსვამდე...

სადმე,

სადმე,

სადმე,

სადმე...

სულ ერთია, - სადმე...

სუყველა შენ შემოგცქერის,

დაბერდები როდის,

ყვითლად როდის გადაივლის

შენი მწვანე კორდი;

როდის დაჩაჩანაკდები

ყველასთვის და... შენთვის,

როდის აღარ გეწამება

უხილავი ღმერთი,

როდის, როდის შეიქნები

ერთადერთი ერთი,

ერთადერთი,

ერთადერთი,

ერთად -

ერთი

ერთი!

შინაურმაც,

გარეულმაც, -

კი იციან, მარა,

ისე,

გულის მოსაფხანად,

ისე,

ჰაიჰარად,

ვითომ ისე,

სხვათაშორის,

ვითომ გაგეხუმრენ... -

უნებურად,

მაგრამ მაინც

ყველას უნდა თურმე -

გლახაკმა და ჩაჩანაკმა

ჩაიარო

ჯოხით,

უშნოდ ცალმხარჩამოგდებულს

და ბეჭებში

მოხრილს -

აღარც რამე გიხაროდეს,

აღარც რამე გსურდეს

(ისე გამოჩერჩეტდე და

ისე გამოყრუვდე)

აღარც შენი შურდეს ვისმე,

აღარც სხვისი გშურდეს

(ისე გამოყურყუტდე და

ისე გამოყრუვდე).

აჰა,

ოთხმოცს გადავცილდი,

გადავყრუვდი უცებ,

ისე უცებ ჩამომცვივდა

წლები ფურცელ-ფურცელ -

ფოთოლცვენა მგონია და

მგონი, ხის ქვეშ ვდგავარ,

მგონი ხიდზე მივბაკუნებ,

მგონი - ტრამალ-ტრამალ...

მოვისვენე...

ვხუმრობ კიდეც,

როგორც მინდა, ვმასხრობ...

აღარც ვინმეს ვახსოვარ და

აღარც ვინმე მახსოვს,

არც სხვას ვაეჭვიანებ და

აღარც მე მკლავს ეჭვი,

დავალ წელში მოკაკვული

ჩამოგდებულ ბეჭით...

ყველა დაშოშმინებულა

და დამცხრალა ყველა

და მიმწყდარა:

ჭორი,

კრულვა,

ეჭვი,

შური,

წყენა...

აღარც რამე მიხარია,

არც რისი მაქვს დარდი,

სულ, სულ გამოვყრუებულვარ

ძველი დარდიმანდი;

შინაურსაც,

გარეულსაც

ვერცხვინები უკვე -

- რავა გამოგვიჩერჩეტდა!..

- რავა დევიღუპეთ!..

ნაცნობს,

უცნობს, -

ყველას ჩემზე

უჩვენებენ

თითით,

პირის გამოსაკეთებლად,

თუ ვინ იცის,

რისთვის, -

ვიდრე შენთვის,

თავიანთი ღირსებისთვის უფრო -

სინანულით უყვებიან

უმცროსსა და უფროსს:

"ეგ რო აივლ-ჩაივლიდა,

რო იცვამდა ძველად, -

ამვლელი და ჩამომვლელი

უყურებდა ყველა.

თამადობა?

მაგნაირი დაიკვეხოს ნურვინ!

თუ გგონია უმაგისოდ გატყდებოდა პური!

ახლა სიტყვას რო იტყოდა!

დაყურსულნი იდგნენ,

ვიდრე ჭიქას აიღებდა

და დადგამდა ვიდრე.

ღმერთმა ხელი მოუმართოს

და აცოცხლოს დიდხანს, -

მაგის გადაბრუნებული

კაცს არ ახსოვს სიტყვა.

ახლა... ახლა რაღა არი,

ცოცხალია ვითომ,

საცოდავი რას ჩურჩუტებს,

აღარ ესმის თვითონ...

ეგ რო სადმე მივიდოდა,

მორჩა, აი!(ცერი)

საქმე წუთში კეთდებოდა,

თვარა... ჩემი მტერი!

ეგ რო რამეს იკისრებდა,

რო გეტყოდა -

მორჩა!

ეგ რო ღამეს გაათევდა,

კიდე როა -

ყოჩაღ!

ეგ რო... ახლა რაღა არი,

ეგ რო იყო ერთ დროს...

ეგ რო ჯიხვზე გაირბენდა...

ეგ რო...

ეგ რო...

ეგ რო..."

ჰეი, გულო,

საცოდავო,

გაუძელი გულო,

ვიდრე კიდე შეგიძლია

გრიხო შენი ულო,

ვიდრე კიდევ წითლად ღუის

შენი ცხელი თონე,

ვიდრე რამე გაგეწყობა,

ჯანი მოგდევს,

თორემ -

შინაურიც,

გარეულიც, -

ვერც ხვდებიან, მარა, -

ისე, გულის მოსაფხანად,

ისე, ჰაიჰარად,

თურმე, ისე, - სხვათაშორის,

თურმე, გაგეხუმრენ...

თურმე,

თურმე,

თურმე,

თურმე,

მაგრამ, რაღა თურმე!..