მოხარხარე ბირდაბირით

აყეფებულ დაჯახებით,

ხებს ვმუსრავთ პირდაპირი

პირდაფერილ ნაჯახებით.

ტყე ქვითინებს,

ოხრავს,

ხვნეშის,

სად გაექცეს ურდულს მონის

თითქოს დედათ მონასტერში

შეჭრილანო ურჯულონი.

ზოგს დავახევთ სამოს-კაბას,

ზოგს ალს მივცემთ, ხმელი თუა...

ზოგს ტრაქტორზე გამოვაბამთ,

როგორც კახპას ცხენის ძუას.

ხისგანა გვაქვს სარჩო ტკბილი,

ხით ვიგერებთ აშარ ქარებს...

ბოლოს ხისგან გაჩორკნილი

კუბო ციმციმ გაგვაქანებს.

ქარში მწარედ იჟრიალებს

ნაჯახი და ბირდაპირი,

ტყე კი ისევ იშრიალებს,

ვით უკვდავი გმირთა გმირი.

გამოგზავნის ლამაზ ძეწნებს,

დაგვივიწყებს როცა ყველა,

ჩვენს უდაბურ საფლავებზე

ნაზი თმების გასაშლელად.