ადამ ბრმა გველით და ევა ვერა ზოგვენ აე თმენასა,

იმ კრულმან ლახვრად მიაგო ნებით ორ-პირი ჟღერასა;

რაც სიტყვა ტკბილად ურჩივა, ფერხთ-ქვეშ ღალატობს ყველასა,

შიგ ჩანს ცდენ ძნელ წყვლად ჭმუნვარნი, ხსნილ ანარცვს ჯდენ ჰე აიებსა.

აი ჰი ჯოჯოხეთად ადენ, ხვდათ ჭრა, წყვლა ძნელ ცეცხლ ჩენით;

შიგან ყრიან ღადართ ქვეშე, ფუფქავს უყთ ტბა, სულთ რჯის ჟენით.

პირს ოხრევდინ ნაღვლით მისთვის, ლხინი კვნესით იწვართენით,

თაყვანს აცით, ზენარს ვედრეთ, ეს დიდ გვემით ბმა ახსენით.