ერთ დღეს ბებერ, ტოტებგაშლილ მსხალთან ორი ქამარში ნაჯახგაყრილი გლეხი გაჩერდა.
- ჰეი, მსხალო! - გასძახა დაფნამ - დახვდი სტუმრებს!
ამასობაში გლეხებმა ხელებზე დაიფურთხეს, მკლავები დაიკაპიწეს, ნაჯახები მოიმარჯვეს და ზედ ძირში შეუდგნენ ხის ჭრას.
- რისთვის შეურიგდი მწარე ხვედრს? - ნიშნის მოგებით ჰკითხა მურტმა, - სად გაქრა შენი უწინდელი სიამაყე?
- აღსასრულის დღე დაგიდგა, მსხალო, არ ცხრებოდა დაფნა, - შენი ფოთლები ვეღარ დაგვიჩრდილავენ მზეს.
სასიკვდილოდ დაჭრილმა მსხალმა უკანასკნელი ძალა მოიკრიბა და წაილუღლუღა.
- ვგრძნობ, რომ აღსასრულის დღე დამიდგა, მაგრამ თქვენ ტყუილად ღვარძლიანობთ. რა იცით, თქვე უვიცებო, რომ გლეხები სახელოსნოში წამიღებენ მეჩუქურთმესთან და ხელმარჯვე ოსტატი ჩემი მყარი სხეულიდან არაჩვეულებრივ ქანდაკებას გამოთლის.
მსხალი არ შემცდარა - ქანდაკება, მართლაც, რომ მშვენიერი გამოვიდა. მისი სილამაზით აღტაცებული ხალხი ოსტატის და პატივისცემის ნიშნად დაფნის გვირგვინებითა და მურტის ყვავილწნულებით ამკობდნენ მას.
ასეთია დაფნისა და მურტის ხვედრი, - მუდამ დამტვრეული ტოტებით იცხოვრონ, რათა მათი ტოტებით ადამიანის ქმნილება შეამკონ.
