ქვის ქვეშ გველი იკლაკვნოდა,

ქვეყანაზე გულმოსული.

იქვე ახლოს კრავი სძოვდა

და უწმინდურს ეცა სული.

გამოძვრა და მიაშურა,

გვერდში არჭო შხამ-ისარა,

შხამი სისხლში გადავიდა

და მთელ ტანში დაუარა.

აცახცახდა სასიკვდილოდ

დაკბენილი ჭრელი კრავი

და გველს ჰკითხა: „რას მერჩოდი

და ან ცუდი რა გიყავი?“

უპასუხა: „არაფერი!

მაგრამ კბენა მე მაქვს წესად...

რა ვიცი, რომ არ მოდიხართ

სუყველა ჩემს გასასრესად?“

ვისაც გულში ბოროტების

მეტი სხვა რამ არ ჰქონია,

თუ სუყველა იმას არ მტრობს

სასიკვდილოდ, არ ჰგონია!