- შენი ყივილის ჭირიმე,

რა კარგად გალობ, მამალო!

ნეტავ სულ შენთან მამყოფა,

ყური დაგიგდო მალ-მალო!

- შენ რაღა ჩემზე ნაკლებ ხარ?

მაგას რას ამბობ, გუგულო?!

ვინ დაგიწუნებს გალობას,

თუ არ უგრძნობი, უგულო?

- რას ამბობ, ვინ მაღირსებდა,

რომ შენისთანა მეც ვიყო?

ერთ რამედა ღირს, მერწმუნე,

შენი  მაღალი  “ყიყლიყო”!

სამოთხის ჩიტის გალობა

შენთან რა გასამხელია?!

ვისაც არ ესმის, იცოდე,

უმეცარი და ხელია!

- კი, მაგრამ შენსას არ იტყვი?

რითი გჯობია ბულბული?

“კაფე, კაფეო!” რომ ჰკივი,

თან მიგაქვს სული და გული!

ასე ამკობდნენ ერთმანეთს

მამლაყინწა და გუგული,

და ყურს უგდებდა მათ ტრაბახს

ჭივჭავი გაკვირვებული.

უთხრა: “რას ამბობთ, მოგცლიათ?

გინდ ჩაიხლიჩოთ ყელიო,

ღმერთმა ხომ იცის, არა ხართ

არც ერთი მგალობელიო!”

მამალი ამკობს გუგულსა,

გუგული აქებს მამალსო, -

ამით ერთმანეთს ორივე

უხდიან სესხსა და ვალსო.