გაზაფხულ იყო მაშინა,

ახლად ყვაოდნენ იანი,

საძოვრად ჩამოსულიყო

ხარი ირემი, რქიანი.

- ირემო, რქებით მშვენარო,

ყურებით ლამაზიანო,

ნუ იარები ველადა,

თავი არ დაიზიანო.

არ გაახარო მოყმენი,

თოფი არ გაახმიანო...

გამოჩნდა მოყმე პირქუში,

ჩამოვა მშვილდისრიანი,

წამოფრთხ ხარი ირემი

გუნებამძიმე, რქიანი.

გაფრინდა ნიავქარივით,

რქებმა წაიღო ზრიალი,

წამააყოლა მოყმემა:

"შორს ვეღარ ივლის ტიალი"

მკერდს მაჰხვდა, გულზე უწია,

თვალები დარჩა წყლიანი.

- რას ჩადი, კაცო, რადა მკლავ,

შენთვის რა მიქნავ ზიანი?

ჩემი დღის დამბნელებელსა

შენ კი შაგჭამენ ჭიანი.