ერთი ვაჟკაცი ფხოველი

შავწყალს საომრად დადგაო,

ადგა და შინ წამოვიდა,

გზად შავანელი შახვდაო.

ჩაჭრეს, ჩაკაფეს ერთურთი,

მაშველი აღარ შარჩაო.

ცითა მოვიდა ყორანი,

მაგათ ნაომარს დახყვაო,

ჯერა დაითვრა სისხლითა,

მერე ლეშ ჭამა, გაძღაო.

ადგა და ისევ წავიდა,

მაგათ ვაგლახი დასცაო:

ორნივ ყოფილან უჭკონი,

ერთმ მაინც რად არ დათმაო.