როცა მარჯვნივ გამარტყამენ - გული ამიღელდება, - მაგრამ მომაგონდება მცნება მიტევებისა და მარცხენა მხარეს მივუშვერ.
როცა მარცხნივაც მომარტყამენ - ამითრთოლდება ხელები, მაგრამ მომაძახებენ: სათნოება არ დაივიწყოო, და მეც სიყვარულით შევხედავ დამჩაგვრელს.
როცა ჩემს ნაღვლიან სახესაც არ დაინდობენ, მუშტს ჩამკვრენ, ცხვირიდან ძმარს მადენენ, სისხლით გათხუპნული დავეგდები მიწაზე და ვტირი, ვზლუქუნებ: თავგარეტიანებულმა, გონებადაბნეულმა აღარ ვიცი, რა ვქნა.
ვინც მაშინ სათნოებას ისევ მე მომაგონებს, ეშმაკის მანქანაა, ადამიანისაგან საზიზღარი, ღვთისაგან კრული.
მოთაფლული მისი სიტყვა გაპირუტყვებულის ადამიანის მყრალი სიტყვაა.
ცაო და დედამიწაო, სიძულვილი ლანდად გააყოლე ასეთ მქადაგებელს, ქარბუქო, ზიზღში გახვიე, სანამ ფეხზე წამოვდგებოდე და გატლეკილ ენას ძირიან-ფესვიანად ამოვგლეჯდე!
