გემის გამოჩენა
ალმუსტაფა, რჩეული და საყვარელი, თავისივე დღის განთიადი, თორმეტ წელიწადს ელოდა ქალაქ ორფალესში გემის დაბრუნებას, რომელსაც ის იმ კუნძულზე უნდა წაეყვანა, სადაც დაიბადა.
მეთორმეტე წელიწადს, აილულის - მოსავლის თვის მეშვიდე დღეს ის ავიდა ბორცვზე, რომელიც ქალაქის გალავნის გარეთ იყო, და ზღვისკენ გაიხედა. შენიშნა, ნისლში გახვეული მისი გემი ახლოვდებოდა.
მაშინ ალმუსტაფას გული გაიხსნა და მისი სიხარული უკიდეგანო ზღვას გადასწვდა. თვალები დახუჭა და თავისი სულის სიჩუმეში ლოცულობდა. მაგრამ როდესაც ბორცვიდან ჩამოვიდა, სევდამ მოიცვა და გაიფიქრა: როგორ წავიდე მშვიდობით და სევდის გარეშე?
ქალაქის დატოვება სულს დამისერავს. ამ კედლებში გავატარე გრძელი ტკივილიანი დღეები, გრძელი მარტოობის ღამეები. და ვის ძალუძს, საკუთარ ტკივილსა და მარტოობას სინანულის გარეშე განეშოროს?!
ამ ქალაქის ქუჩებში უხვად მიმოვფანტე ჩემი სულის ნამსვრევები. ჩემი კაეშნის პირმშოები მრავლად დადიან ამ ბორცვებს შორის. არ შემიძლია, მათ უტკივილოდ დავცილდე.
ტანისამოსს კი არ ვიხდი დღეს, არამედ ტყავს ვიძრობ საკუთარი ხელებით. ჩემ უკან აზრს კი არ ვტოვებ, არამედ შიმშილისაგან და წყურვილისაგან დამტკბარ გულს. და მაინც, ვეღარ დავაყოვნებ.
ზღვა, რომელიც ყოველ არსებას თავისკენ უხმობს, მეც მეძახის და უნდა წავიდე. დარჩენა გაყინვასა და გაქვავებას ნიშნავს, თუმც საათები ღამეც გადიან.
მე წავიღებდი აქედან ყველაფერს, მაგრამ როგორ?! ხმას არ შეუძლია, თან წაიღოს ენა და ტუჩები, რომლებიც მას აფრთიანებენ. ის მარტო უნდა გაიჭრას სივრცეში. არწივიც ტოვებს თავის ბუდეს და მარტო მიფრინავს ცისკენ.
როდესაც ალმუსტაფა ბორცვის ძირას ჩავიდა, ისევ მიაპყრო მზერა ზღვას და დაინახა: მისი გემი ნაპირს უახლოვდებოდა, გემბანზე კი მეზღვაურები - თავისი ქვეყნის შვილები იყვნენ.
მათ დანახვაზე აღმოხდა მის სულს: პირველდედის შვილებო, ტალღებზე ამხედრებულნო, რამდენჯერ შემოცურებულხართ ჩემს სიზმრებში, ახლა კი მოხვედით ცხადში, როცა გამოვიღვიძე, თუმც ეს სიცხადე ჩემი უფრო ღრმა სიზმარია.
მზად ვარ წასვლისთვის და ჩემი სწრაფვა გამგზავრებისკენ აფრებს აღმართავს, რომლებიც უკვე ქარებს ელიან.
მხოლოდ კიდევ ერთხელ ჩავისუნთქავ ამ მშვიდ ჰაერს, კიდევ ერთხელ მოვიხედავ უკან სიყვარულის მზერით და შემდეგ დავდგები თქვენ შორის - მეზღვაური მეზღვაურთა შორის.
ჰოი, შენ, უნაპირო ზღვაო, უძინარო დედავ, მხოლოდ შენში ნახულობენ სიმშვიდესა და თავისუფლებას მდინარეები და ნაკადულები. კიდევ ერთხელ შეირხევა ეს ნაკადულიც, ერთხელაც ჩაიჩურჩულებს ამ ველზე, და შემდეგ მოგენდობი - უკიდეგანო წვეთი უკიდეგანო ოკეანეს.
ის მიდიოდა და შორიახლოს ხედავდა კაცებსა და ქალებს, რომლებიც თავიანთი ვენახებიდან და მინდვრებიდან ქალაქის კარიბჭისკენ მიიჩქაროდნენ. ესმოდა მათი ხმა - მის სახელს იმეორებდნენ, ერთმანეთს გასძახოდნენ - ჩამოვიდაო გემი.
და თქვა თავისთვის: ნუთუ განშორების დღე იქნება მკის ალო? ნუთუ მართლა ჩემი მიმწუხრი იქნება ჩემი განთიადი? რა უნდა ვუთხრა მას, ვინც ხნული მიატოვა შუა გზაში, ან მას, ვინც ყურძენი მიატოვა დაუწურავი?
გადაიქცევა ჩემი გული ნაყოფიერ ხედ, რომ ჩამოვკრიფო და დავარიგო ჩემი ნაყოფი? ამოხეთქს კი შადრევანივით სურვილები ჩემში, რათა ავავსო მათი თასები?
განა ქნარი ვარ, რომ ყოვლად ძლიერის ხელი შემეხოს, ან კიდევ სტვირი, რომ მისი სუნთქვა პიდაპირ ჩემში გადმოიღვაროს?
სიჩუმის მძებნელმა განა რა საგანძური ვიპოვე მდუმარებაში, რომ მისი გაცემა თამამად შევძლო? თუკი ეს ჩემი მოსავლის დღეა, რომელ უხსოვარ დროში ან რომელ მინდვრებში დავთესე თესლი?
თუ ეს მართლა ის დროა, როცა ჩემი ლამპარი უნდა აღვმართო, ალი, რომელიც მას გაანათებს, არ არის ჩემი.
ავწევ ჩემს ლამპარს ბნელს და ცარიელს და ღამის გუშაგი ჩაასხამს მასში ნავთს. კიდეც აანთებს მას.
ეს ყოველივე მან სიტყვებით თქვა, მაგრამ გაცილებით მეტი დარჩა გულში უთქმელი, რადგან თავად არ შესწევდა ძალა, თავისი ღრმა საიდუმლო გამოეთქვა.
როცა ქალაქში შევიდა, ხალხი ერთხმად მიეგება. ქალაქის უხუცესები წინ წარსდგნენ და უთხრეს: ჯერ ნუ დაგვტოვებ. შუადღე იყავი ჩვენს ბინდბუნდში, შენი ახალგაზრდობა კი ოცნებებს გვჩუქნიდა, რომ გვეოცნება. უცხო არა ხარ ჩვენ შორის და არც სტუმარი. ჩვენი საყვარელი, ძვირფასი ვაჟი ხარ. ნუ დააღონებ ჩვენს თვალებს შენი სახის უნახაობით გამოწვეული შიმშილით.
ქურუმებმა კი უთხრეს მას: ნუ დაუშვებ, რომ ზღვის ტალღებმა დაგვაცალკევონ და წლები, რომელიც ჩვენთან გაატარე, მოგონებად იქცეს. ჩვენ შორის დადიოდი, სულო, და შენი ჩრდილი ნათელს ჰფენდა ჩვენს სახეებს. ისე გვიყვარდი! მაგრამ უსიტყვო იყო ჩვენი სიყვარული და დაფარული.
ახლა კი ხმამაღლა მოგმართავს ის და ღიად დგება შენ წინაშე. ყოველთვის ასე ხდებოდა - სიყვარულის სიღრმეს განშორების ჟამს შეიგრძნობ მხოლოდ.
სხვებიც მოვიდნენ და ყველანი ევედრებოდნენ. მაგრამ იგი არას ამბობდა. მხოლოდ თავი დახარა. და ვინც ახლოს იდგა, შეამჩნია მისი ცრემლები, მკერდზე რომ ეცემოდნენ. ხალხთან ერთად ალმუსტაფა ტაძრისკენ, დიდი მოედნისაკენ გაემართა.
სალოცავიდან ქალი, სახელად ალმიტრა, გამოვიდა. ალმიტრა ნათელმხილველი იყო. ალმუსტაფამ ალერსით სავსე მზერით შეხედა ქალს, რადგან ის იყო პირველი, ვინც იპოვა წინასწარმეტყველი და ირწმუნა მისი, როცა იგი ქალაქში გამოჩნდა.
ალმიტრა მიესალმა სიტყვებით: ღვთის წინასწარმეტყველო, თვალუწვდენელ სივრცეებში დიდხანს ეძებდი შენს გემს და ახლა ის მოვიდა. უნდა წახვიდე. უსაზღვროა შენი სევდა მოგონებების მიწის გამო, სადაც ცხოვრობდნენ შენი დიდი სურვილები და მისწრაფებები.
ახლა კი, ვერც ჩვენი სიყვარული და ვერც ჩვენი მწუხარება ვეღარ დაგაკავებს. მხოლოდ ამას გთხოვთ, სანამ დაგვტოვებ, გველაპარაკე და ცოტა კიდევ გვაზიარე ჭეშმარიტებას.
ჩვენ კი მას ჩვენს შვილებს გადავცემთ, ისინი - თავიანთ შვილებს. და შენი სიმართლე აღარ გაქრება. მარტოობაში ჭვრეტდი თითოეული ჩვენგანის დღეებს და მუდამ ფხიზელს გესმოდა, მძინარენი როგორ ვტიროდით და ვიცინოდით.
ამიტომ ახლა ჩვენივე თავი გადაგვიშალე და დაუფარავად გვითხარი ყველაფერი, რაც დაინახე დაბადებას და სიკვდილს შორის.
წინასწარმეტყველმა უპასუხა: ორფალესის მცხოვრებნო, რაზე შემიძლია გესაუბროთ, თუ არა იმაზე, რაც სწორედ ახლაც არ ასვენებს, აწუხებს და აფორიაქებს თქვენს სულებს.
სიყვარული
მაშინ ალმიტრამ უთხრა: გვესაუბრე სიყვარულზე.
ალმუსტაფამ თავი ასწია და ხალხს გადახედა. სულგანაბული ადამიანები პასუხს ელოდნენ. მან კი ხმამაღლა წარმოთქვა:
როდესაც სიყვარული გიხმობთ, გაჰყევით მას, თუმც მისი გზები რთულია და ეკლიანი.
თუ მისი ფრთები შემოგეხვევათ, დანებდით მას, თუმც შესაძლოა, ფაფუკ ბუმბულებს შორის ჩამალულმა ხმალმა დაგჭრათ.
როდესაც გესაუბრებათ, დაუჯერეთ მას, მაშინაც კი, როცა მისი ხმა ოცნებებს გიმსხვრევთ ისე, ვით ჩრდილოეთის ქარი გაატიალებს ხოლმე ბაღებს.
მართალია, სიყვარული გვირგვინს გადგამთ, მაგრამ ჯვარსაც გაცვამთ.
გზრდით და თან ტოტებს გაჭრით.
მაღლდება თქვენს სიმაღლემდე, რათა მოეხვიოს მზის სხივებში მოცახცახე თქვენს მგრძნობიარე ყლორტებს და ჩადის თქვენს ძირებამდე, რათა მიწას ჩაბღაუჭებული თქვენი ფესვები შეანჯღრიოს.
ხორბლის ძნის მსგავსად გაგროვებთ ის თავის გარშემო.
ის გლეწავთ, რათა გაგაშიშვლოთ.
გცრით, ბზისაგან რომ გაგათავისუფლოთ.
ის გფქვავთ გათეთრებამდე.
გზელთ, ვიდრე არ დარბილდებით.
და შემდეგ გადაგცემთ თავის წმინდა ცეცხლს, წმინდა პურად რომ იქცეთ ღვთის წმინდა ზიარებისთვის.
ყოველივე ამას სიყვარული დაგატეხთ თავს, რათა თქვენი საკუთარი გულის საიდუმლოებათა შეცნობა შეძლოთ და ამ შეცნობით ცხოვრების გულის ნაწილად იქცეთ, მაგრამ თუ შიშმორეულნი სიყვარულში მხოლოდ მშვიდობასა და ნეტარებას დაუწყებთ ძებნას, უმჯობესი იქნება, დაფაროთ თქვენი სიშიშვლე და მიატოვოთ სიყვარულის კალო, წახვიდეთ სამყაროში, სადაც არ არის წელიწადის დროები, სადაც გაიცინებთ, მაგრამ მთელი გულით ვერ გადაიკისკისებთ; სადაც იტირებთ, მაგრამ თქვენს ცრემლს ბოლომდე ვერ დაღვრით.
სიყვარული არაფერს გასცემს საკუთარი თავის გარდა და არსაიდან იღებს გარდა საკუთარი თავისა. სიყვარული არაფერს ფლობს და არც ის სურს, რომ მას ფლობდნენ, რადგან სიყვარული მხოლოდ სიყვარულს სჯერდება.
როცა გიყვარს, კი არ უნდა თქვა, ღმერთიაო ჩემში, არამედ - მე ვარო ღვთის გულში.
არ იფიქრო, რომ შეგიძლია მართო სიყვარული. თუკი ღირსად ჩაგთვლის, თვითონ წარმართავს შენს გზას.
სიყვარულს მხოლოდ ის უნდა, საკუთარი თავი განახორციელოს.
მაგრამ თუ გიყვარს და შენს სურვილებზე უარს ვერ ამბობ, მოდი, ეს იყოს შენი გულისთქმა, შენი წადილი;
რომ დადნე და ემსგავსო მორაკრაკე ნაკადულს, რომელიც ღამეს უმღერის თავის სიმღერას, რომ შეიცნო უსაზღვრო სინაზის ტკივილი, რომ დაიჭრა შენი სიყვარულის წვდომით და სიხარულით დაიცალო სისხლისგან, რომ გაიღვიძო მზის ამოსვლისას ფრთაშესხმული გულით და მადლობა თქვა კიდევ ერთი სიყვარულის დღისათვის.
რომ დაისვენო შუადღისას და სიყვარულზე იფიქრო, რომ საღამოს შინ მადლიერებით აღვსილი დაბრუნდე და შემდეგ დაიძინო შეყვარებულისთვის ლოცვით გულში, ხოტბის სიმღერით ბაგეზე.
ქორწინება
შემდეგ ალმიტრამ უთხრა: ქორწინებაზე რას გვეტყვი, მასწავლებელო?
და მან უპასუხა:
ერთად დაიბადეთ და სამუდამოდ ერთად იქნებით.
ერთად იქნებით მაშინ, როცა სიკვდილის თეთრი ფრთები თქვენს დღეებს მიმოფანტავენ.
ერთად იქნებით ღმერთის უჩუმარ მახსოვრობაშიც, მაგრამ დატოვეთ ცოტა მანძილი თქვენს ერთადყოფნაში.
ნება მიეცით ზეციურ ქარებს თქვენ შორის ცეკვის.
გიყვარდეთ ერთმანეთი, ოღონდ სიყვარულს ხუნდებად ნუ აქცევთ.
უმჯობესია, ის თქვენი სულის ნაპირებს შორის აღელვებული ზღვა იყოს.
აავსეთ ერთმანეთის თასები, მაგრამ ნუ შესვამთ ერთი თასიდან.
მიეცით ერთმანეთს თქვენი პურები, მაგრამ ნუ შეჭამთ ერთი კვერიდან.
იმღერეთ, იცეკვეთ, იმხიარულეთ, მაგრამ თითოეული თქვენგანი მარტო იყოს. ბარბითის სიმებიც მარტონი არიან, თუმც მათგან ერთი მუსიკა ჟღერს.
მიეცით ერთმანეთს თქვენი გულები, მაგრამ არა მპყრობელობაში, რადგან მხოლოდ ცხოვრების ხელს შეუძლია მათი დატევა.
იდექით ერთად, მაგრამ არა ძალიან ახლოს - ტაძრის სვეტებიც ერთმანეთისგან შორს აღმართულან, მუხა და ალვა ერთმანეთის ჩრდილში არ იზრდებიან.
შვილები
ქალმა, რომელსაც პატარა ბავშვი მკერდზე მიეკრა, უთხრა: გველაპარაკე შვილებზე.
და მან თქვა:
თქვენი ბავშვები თქვენ არ გეკუთვნით.
ისინი სიცოცხლის შვილები არიან, სიცოცხლის, რომელსაც საკუთარი თავი სწყურია.
ისინი თქვენი საშუალებით მოდიან, მაგრამ არა თქვენგან.
და თუმცა თქვენთან ერთად არიან, თქვენს კუთვნილებას არ წარმოადგენენ.
შეგიძლიათ, მისცეთ მათ სიყვარული, მაგრამ არა თქვენი აზრები, რადგან მათ თავიანთი ფიქრები აქვთ.
შეგიძლიათ შეიკედლოთ მათი სხეულები, მაგრამ არა - სულები, რადგან მათი სულები ხვალინდელი დღის მკვიდრნი არიან, თქვენ კი ოცნებაშიც არ შეგიძლიათ მომავლის მონახულება.
შესაძლოა, ესწრაფვოდეთ, მიემსგავსოთ მათ, მაგრამ ნუ ეცდებით, დაიმსგავსოთ ისინი, რადგან ცხოვრება უკან-უკან არ მიდის და გუშინდელ დღესთან არ ყოვნდება.
თქვენ მშვილდები ხართ, რომლიდანაც თქვენი შვილები, როგორც ცოცხალი ისრები, წინ-წინ გაიჭრნენ.
მსროლელი ხედავს მიზანს უსასრულობის ბილიკზე და ის გღუნავთ თქვენ თავისი ძალით, რომ მისი ისრები სწრაფად და შორს გაფრინდნენ.
დაე, იყოს თქვენი მოხრილობა მსროლელის ხელში მხოლოდ სიხარულის მომტანი, რადგან, როგორც გაფრენილი ისარი, ისევე უყვარს მას მშვილდი, რომელიც ადგილზე რჩება.
წყალობის გაცემა
შემდეგ მდიდარმა თქვა: გველაპარაკე წყალობის გაღებაზე.
მან უპასუხა:
გასცემთ, მაგრამ სულ მცირედს, როდესაც თქვენი კუთვნილიდან გასცემთ.
და გასცემთ ჭეშმარიტად, რასაც თქვენივე არსებიდან გაიღებთ.
რისთვისაა თქვენი ქონება, თუ არა იმისთვის, რომ გეშინიათ, ვაითუ ის, რასაც დღეს ფლობთ, ხვალ რამეში დაგჭირდეთ.
და ხვალ? რას მოუტანს ხვალინდელი დღე გამჭრიახ, წინდახედულ ძაღლს, რომელიც თავის ძვლებს უკვალო უდაბნოს ქვიშაში მარხავს და თან პილიგრიმებს მისდევს წმინდა ქალაქისაკენ?
რა არის გაჭირვების წინაშე შიში, თუ არა თავად გაჭირვება?
განა წყურვილის შიში, როცა ჭა სავსეა, არ არის დაუოკებელი წყურვილი?
არიან ისეთნი, რომელნიც ცოტას გასცემენ იმ ბევრიდან, რასაც ფლობენ. მათ სურთ, სახელი გაითქვან და ეს სურვილი მათ ნაწყალობევს საზიზღარსა და ფუჭს ხდის.
არიან ისეთნიც, რომელნიც ბოლომდე გასცემენ იმ მცირედს, რაც აქვთ.
მათ სწამთ ცხოვრების, მისი ხელგაშლილობის. მათი ხაზინა არასოდეს ცარიელდება.
ზოგიერთები გასცემენ სიხარულით და ეს სიხარულია მათი ჯილდო.
ზოგიერთები გასცემენ ტკივილით და ეს ტკივილია მათი მირონცხება.
არის ისეთიც, ვინც აძლევს და არ იცის გაღების ტკივილი. ის არც სიხარულს ეძებს და არც იმის იმედად გასცემს, რომ ეს სათნოებაში ჩაეთვლება.
ის გასცემს, როგორც მინდვრად მურტი აფრქვევს თავის სურნელს.
ასეთი ადამიანების ხელებით თვით ღმერთი საუბრობს. მათი თვალების სიღრმიდან უფალი უღიმის დედამიწას.
კარგია წყალობის გაღება, როცა გთხოვენ, მაგრამ უკეთესია, როცა არ გთხოვენ და თავად გესმის.
გულუხვი მწყალობლისთვის იმის პოვნა, ვინც მას მიიღებს, უფრო დიდი სიხარულია, ვიდრე თვით წყალობის გაცემა.
არსებობს კი ამქვეყნად რაიმე ისეთი, დამალვად რომ ღირდეს?
რაც გაბადიათ, ერთ დღეს ყველაფერი გაიცემა. ამიტომ ახლა გაიღეთ, რომ ჩუქების მთელი მადლი და სიმშვენიერე თქვენ გეკუთვნოდეთ და არა თქვენს მემკვიდრეებს.
ხშირად ამბობთ: მივცემდი, ოღონდ ღირსეულს.
არც ხეები თქვენს ბაღში და არც ფარა თქვენს საძოვრებზე ამას არ ამბობენ.
ისინი იძლევიან, რათა იცოცხლონ, რადგან არმიცემა გაქრობის, დაღუპვის ტოლფასია.
ჭეშმარიტად, ის, ვინც ღირსია მიიღოს თავისი დღეები და ღამეები, ღირსია, მიიღოს თქვენგან ნებისმიერი სხვა ძღვენი.
და ის, ვინც დაიმსახურა, ცხოვრების ოკეანიდან შეესვა, იმსახურებს, თავისი ფიალა თქვენი პატარა ნაკადულიდანაც აავსოს.
განა არსებობს უფრო დიდი ღირსება, ვიდრე ის, რაც წყალობის მიღების სიმტკიცესა და სიმამაცეში, გულდაჯერებულობასა და ურყეობაში, ან, თუნდაც, შემწყნარებლობაში დავანებულა?!
ვინ ხართ თქვენ, რომ ადამიანებმა თქვენ წინაშე გულისპირი შემოიფლითონ, თავიანთ სიამაყეს საფარველი აჰხადონ, რათა მათი გაშიშვლებული ღირსებისა და შეცბუნებისგან გათავისუფლებული სიამაყის დანახვა შეძლოთ?!
პირველად იმას დააკვირდით, თავად თუ იმსახურებთ, იყოთ გამცემნი, წყალობის გაღების იარაღნი, რადგან სინამდვილეში მარტო ცხოვრება აძლევს ცხოვრებას. თქვენ კი, მწყალობლებად რომ მოგაქვთ თავი, ამის მოწმენი ხართ მხოლოდ.
და თქვენ, წყალობის მიმღებთ - თქვენ ხომ უკლებლივ ყველა ღებულობთ - მადლობის თქმაც არ გინდათ იტვირთოთ, უღელი რომ არ დაადგათ თქვენს თავსაც და იმასაც, ვისგანაც მოგეცემათ.
უკეთესია, ამაღლდეთ მწყალობელთან ერთად მის საჩუქრებზე, როგორც ფრთებზე. რადგან გადამეტებული ზრუნვა საკუთარ მოვალეობაზე იმის დიდსულოვნებაში დაეჭვებას ნიშნავს, ვისი დედაც ნაყოფიერი მიწაა, ხოლო მამა - ღმერთი.
ჭამა-სმა
შემდეგ ერთმა მოხუცმა მეფუნდუკემ მიმართა: ჭამასა და სმაზე გვითხარი რამე.
და მან თქვა:
ეჰ, ნეტავ, დედამიწის ტკბილსურნელებით გამოკვება შეგძლებოდათ, ან ჰაერში ფესვებგადგმული მცენარეებივით სინათლეს გამოეზარდეთ, მაგრამ თქვენ უნდა მოკლათ, რათა დანაყრდეთ და ჩვილს დედის რძე უნდა წაართვათ, წყურვილი რომ მოიკლათ.
ამიტომ, მოდით, ესეც საიდუმლოებად დარჩეს.
თქვენი ტრაპეზი იქცეს სამსხვერპლოდ, რომელზეც ტყეებიდან და მინდვრებიდან მოტანილ უდანაშაულო მსხვერპლს სწირავენ კიდევ უფრო უმანკოს და უბიწოს, რაც უამრავ თქვენგანშია.
როდესაც მხეცს კლავთ, გულში გაივლეთ: "იმავე ძალით, რითაც მე შენ გკლავ, თავად ვიქნები დამარცხებული და განგმირული, რადგანაც, რამაც შენი თავი ხელში ჩამიგდო, ხვალ უფრო ძლიერის კლანჭებში მევე მომაქცევს."
ხოლო როდესაც ვაშლს ჩაკბეჩთ, მასაც უთხარით: "შენი თესლი იცოცხლებს ჩემს სხეულში, შენი ხვალინდელი დღის კოკრები გაიშლებიან ჩემს გულში, შენი არომატი ჩემი სუნთქვა გახდება და ჩვენ წელიწადის ყველა დროს ერთად ვიმხიარულებთ."
შემოდგომაზე, როცა ვენახებიდან ღვინის დასაწურად ყურძენს აგროვებთ, თქვით ისევ თქვენთვის:
"მეც ვენახი ვარ, ჩემი ნაყოფიც მოგროვდება ღვინის საწურად და ახალგაზრდა ღვინოსავით მომათავსებენ მარად ჭურჭელში."
ზამთარში, როცა ღვინოს მოწრუპავთ, დააჭაშნიკებთ, თითოეული პატარა ჭიქა გულში შეაქეთ და აამღერეთ.
ამ სიმღერაში მოიგონეთ თქვენი ვენახი, შემოდგომის თბილი დღეები და ღვინის წურვა.
შრომა
შემდეგ გლეხმა თქვა: გვესაუბრე შრომაზე.
უთხრა პასუხად:
იმისთვის შრომობთ, რომ არ მოსწყდეთ მიწას და მის სულს, რადგან უსაქმურობა ჩამოგაშორებთ წელიწადის ყველა დროს და გამოგიყვანთ ცხოვრების ფერხულიდან, ხოლო ცხოვრება, მოგეხსენებათ, მედიდურად და ამაყი თვინიერებით უსასრულობისკენ მიემართება.
როდესაც შრომობთ, ჰგავხართ სალამურს, რომლის გულშიც საათების ჩურჩული მუსიკად იქცევა.
რომელ თქვენგანს სურს, იყოს ლერწამი, მუნჯი და ჩუმი, როცა გარშემო მღერის ყველა და ყველაფერი.
ყოველთვის ამას გიჩიჩინებდნენ - შრომა წყევლაა, მუშაობა - უბედურება.
მაგრამ მე გეტყვით: როცა მუშაობთ, ასრულებთ ნაწილს იმ ოცნებისას, დედამიწამ რომ ჩაიფიქრა უშორეს დროში და მოგიმზადათ მაშინ, როცა თვით ეს ოცნება იბადებოდა.
როდესაც შრომობთ, მაშინ მართლა გიყვართ სიცოცხლე, ხოლო სიცოცხლის შეყვარება მუშაობაში ნიშნავს, რომ ცხოვრების უღრმეს საიდუმლოს დაუახლოვდით.
მაგრამ თუკი თქვენს ტანჯვა-წვალებაში დაბადებას უბედურებად მიიჩნევთ, ხოლო სხეულზე ზრუნვას - წყევლად, რომელიც თქვენთვის შუბლზე დაუწერიათ, მე გიპასუხებთ, რომ ამ ნაწერს ვეღარაფერი ჩამორეცხავს თქვენივე ოფლის გარდა.
ასევე გითხრეს, რომ ცხოვრება არის წყვდიადი. თქვენც, დაღლილებმა, დაიჯერეთ გადაქანცულთა მიერ ნათქვამი ეს ფუჭი სიტყვა.
მე კი ვამბობ: რომ ცხოვრება მართლა წყვდიადია, თუ მასში არ არის ჟინი, სწრაფვა, დიდი სურვილი, რომ სწრაფვა ბრმაა, თუკი მასში არ არის ცოდნა, რომ ამაოა ყველა ცოდნა შრომის გარეშე, უნაყოფოა ყველა შრომა უსიყვარულოდ.
როცა მუშაობთ სიყვარულით, უკავშირდებით თქვენსავე თავს, მოყვასს და ღმერთსაც.
და რას ნიშნავს სიყვარულით შრომა?
ეს ნიშნავს, შენივე გულის ძაფებისგან ქსოვდე ტანსაცმელს, თითქოს მას შენი შეყვარებული ჩაიცვამდა.
ეს ნიშნავს, ისეთი მონდომებით აშენებდე სახლს, თითქოს იქ შენი შეყვარებული დასახლდებოდა.
ეს ნიშნავს, თესლი რუდუნებით დათესო და მოსავალი სიხარულით აიღო, თითქოს ამ ნაყოფს შენი შეყვარებული დააგემოვნებს.
ეს ნიშნავს, ყველაფერი, რასაც აკეთებ, შენივე სულის სუნთქვით აავსო.
და თან იცოდე, რომ სულყველა დალოცვილი მიცვალებული შენ სიახლოვეს დგას და ჩუმად თვალყურს გადევნებს.
ხშირად მსმენია, როგორ ამბობთ თითქოსდა ძილში: "ის, ვინც მარმარილოზე მუშაობს და საკუთარი სულის გამოსახულებას ნახულობს ქვაში, უფრო კეთილშობილია, ვიდრე ის, ვინც მიწას ხნავს. და ის, ვინც ცისარტყელა დაიჭირა, რომ ტილოზე ადამიანის ხატად გადაეტანა, იმაზე მაღლა დგას, ვინც სანდლებს კერავს". მაგრამ მე ვამბობ არა ძილში, არამედ შუადღის სიფხიზლეში, რომ ქარი უძლიერეს მუხას ისევე ნაზად ეჩურჩულება, როგორც ბალახის უწვრილეს, ფაქიზ ღეროს.
დიდებულია ის, ვინც ქარის ხმას სიმღერად აქცევს და თავისი სიყვარულით მას კიდევ უფრო ალერსიანად ააჟღერებს.
შრომა ხილული სიყვარულია.
და თუ თქვენ არ შეგიძლიათ სიყვარულით მუშაობა, თუ მხოლოდ სიძულვილით საქმიანობთ, უმჯობესია, მიატოვოთ თქვენი საქმე, დასხდეთ ტაძრის ჭიშკართან და შემწეობა ითხოვოთ მათგან, ვინც სიყვარულით შრომობს.
რადგან თუ გულგრილად აცხობთ პურს, ის მწარე გამოვა და კაცის შიმშილს ნახევრად მოკლავს.
და თუ უხალისოდ წურავთ ყურძენს, თქვენი უგულობა ღვინოსაც მოწამლავს და წაახდენს.
ანგელოზის ხმითაც რომ მღეროდეთ და არ გიყვარდეთ სიმღერა, ადამიანის ყურებს დაახშობთ დღისა და ღამის ბგერებისთვისაც.
სიხარული და მწუხარება
შემდეგ ქალმა თქვა: გვესაუბრე სიხარულსა და მწუხარებაზე.
მან უპასუხა: თქვენი სიხარული თქვენივე ნიღაბჩამოხსნილი მწუხარებაა.
ის ჭა, რომლიდანაც თქვენი სიცილი მოისმის, ხშირად თქვენივე ცრემლებითაა სავსე. და განა სხვანაირად შეიძლება იყოს?!
რაც უფრო ღრმად აღწევს მწუხარება თქვენს არსებაში, მით უფრო მეტი სიხარულის დატევა შეგიძლიათ.
სასმისი, რომელშიც თქვენი ღვინოა, მეთუნის ღუმელში არ გამოიწვა?! და ის ბარბითი, სამშვინველს რომ ელამუნება, ხისგან დანით არ გამოითალა?!
როცა გიხარიათ, გულში ღრმად ჩაიხედეთ და დაინახავთ, რომ სწორედ იმის გამო მხიარულობთ, რაც ადრე მწუხარებას განიჭებდათ.
როცა დაღონდებით, ისევ ჩაიხედეთ გულში და დაინახავთ, რომ მართლაც იმის გამო მოთქვამთ, რაც ცოტა ხნის წინ სიამეს გგვრიდათ.
ზოგიერთი თქვენგანი ამბობს - სიხარულიაო მწუხარებაზე ძლიერი. სხვები ამბობენ - არა, მწუხარებააო უფრო დიდებული.
მე კი გეუბნებით: განუყოფელნი არიან ისინი.
ერთად მოდიან და როდესაც ერთი მათგანი თქვენ გვერდით მაგიდას უზის, გახსოვდეთ, რომ მეორეს თქვენს საწოლში ძინავს.
სასწორის პინების მსგავსად მერყეობთ სიხარულსა და მწუხარებას შორის.
როცა ცარიელნი ხართ, მხოლოდ მაშინ ხართ წყნარად, გაწონასწორებულნი.
განძის მფლობელი აგწევთ, აგიყვანთ, თავისი ოქრო და ვერცხლი რომ აწონოს და მაშინ ერთ-ერთი - თქვენი სიხარული ან მწუხარება უეჭველად გადაწონის... ან არ გადაწონის.
სახლები
შემდეგ ერთი კალატოზი გამოეყო ხალხს და თქვა: გვესაუბრე სახლებზე.
და მან უპასუხა:
წარმოსახვაში ააგეთ საცხოვრებელი უდაბურ ადგილას, ვიდრე სახლს ქალაქის კედლებში აიშენებდეთ, რადგან როგორც თქვენ ბრუნდებით ბინდბუნდში შინ, ისევე ბრუნდება თქვენში ყარიბი, მუდმივად შორი და მარტოსული.
თქვენი სახლი თქვენი უფრო დიდი სხეულია. ის იზრდება მზეში და ისვენებს ღამის სიმშვიდეში. სიზმრებიც კი ესიზმრება. გგონიათ, ის ძილში ქალაქს არ ტოვებს, კორომებისკენ და ბორცვებისკენ არ მიემართება?
რომ შემძლებოდა თქვენი სახლები ხელისგულზე შემეგროვებინა და როგორც მთესველს, ისინი ტყეებსა და მდელოებზე მიმომებნია, ხეობები რომ ყოფილიყო ქუჩები და მწვანე ბილიკები - ხეივნები, რათა ერთმანეთი ვენახის რიგებს შორის გეძებნათ და მიწის არომატით გაჟღენთილნი თქვენს სამოსელში დაბრუნებულიყავით...
მაგრამ ამის დრო ჯერ არ დამდგარა.
წინაპრებმა შიშის გამო მოგაგროვეს ერთმანეთთან ახლოს.
ეს შიში უცებ არ გაქრება. ქალაქის კედლები კიდევ დიდხანს დააშორებენ კერას თქვენივე მინდვრებისაგან.
მითხარით, ორფალესის მცხოვრებნო, რა გაქვთ ამ სახლებში? რას ინახავთ ჩარაზული კარების მიღმა?
გაქვთ სიმშვიდე, უშფოთველი სწრაფვა - თქვენი ძლიერების უტყუარი ნიშანი?
გაქვთ მოგონებანი - მოციმციმე თაღები, გონების მწვერვალებს რომ აერთებენ?
გაქვთ სილამაზე, გულს ხის და ქვის ნაკეთობებიდან წმინდა მთისკენ რომ წაიყვანს?
მითხარით, გაქვთ სახლში ეს ყველაფერი?
თუ გაქვთ მხოლოდ ხელსაყრელი, მოხერხებული პირობები, მყუდროებისკენ სწრაფვა და ის ფარული რაღაც, თქვენს სახლში რომ შემოდის როგორც სტუმარი, ხდება მასპინძელი და შემდეგ - მბრძანებელი?
დიახ, ის მომთვინიერებლად იქცევა, თავისი კაუჭითა და მათრახით თქვენს სანუკვარ სურვილებს სათამაშოებად რომ აქცევს.
მართალია, მისი ხელები აბრეშუმივით ნაზია, მაგრამ გული აქვს რკინის.
ის გინანავებთ არა იმიტომ, რომ ძილი მოგგვაროთ, არამედ თქვენს საწოლთან რომ მოთავსდეს და მასხრად აიგდოს სხეულის ღირსება.
ის დასცინის თქვენს კეთილგონიერებას, მას დებს რბილ ფოთლებში, როგორც მყიფე ჭურჭელში.
კომფორტის ჟინი სულიერ გატაცებას კლავს, შემდეგ კი ჩაიქირქილებს და სამგლოვიარო პროცესიას უერთდება.
მაგრამ თქვენ, სივრცის შვილებო, დასვენებულ მდგომარეობაშიც ხომ მოუსვენარნი ხართ - ვერც მახეში შეგიტყუებთ ვინმე და ვერც დაგიმორჩილებთ.
მოდით, თქვენი სახლი ღუზა კი არა, იალქანი იყოს, იყოს არა აპკი, ჭრილობაზე რომ ჩნდება, არამედ ქუთუთო, თვალს რომ იფარავს.
ფრთებს არ დაუშვებთ იმისთვის, რომ კარში გაეტიოთ, არც თავს დახრით იმის გამო, რომ ის ჭერს არ აარტყათ და არც სუნთქვას შეიკავებთ იმის შიშით, კედლები არ დაიბზაროს და არ ჩამოინგრესო.
თქვენ არ იცხოვრებთ საფლავში, რომელიც მკვდრებმა ააგეს ცოცხლებისათვის.
დიდებულების და ბრწყინვალების მიუხედავად თქვენი სახლი ვერც საიდუმლოს შეგინახავთ, ვერც თქვენს ვნებასა და სევდას დაფარავს, რადგან ის, რაც თქვენში უსასრულოა და უსაზღვრო, ზეციურ კარ-მიდამოში დავანებულა. მისი ჭიშკარი დილის ნისლია, ხოლო ფანჯრები - ღამის სიმღერა და ღამის სიჩუმე.
სამოსი
ფეიქარმა თქვა: გვესაუბრე სამოსზე.
მან უპასუხა:
სამოსი თქვენი სილამაზის უდიდეს ნაწილს ფარავს, მაგრამ მის სიმახინჯეს ვერ მალავს.
თქვენ ხომ ტანსაცმელში განმარტოებასა და თავისუფლებას ეძებთ. სინამდვილეში კი აღვირსა და ბორკილებს პოულობთ.
ნეტავ, შეგძლებოდათ, მზისა და ქარისათვის შიშველი სხეული დაგეხვედრებინათ და არა ტანისამოსი, რადგან სიცოცხლის სუნთქვა მზის ნათელშია, ხოლო მისი ხელი ქარია.
ზოგი თქვენგანი ამბობს: "ჩრდილოეთის ქარმა მოქსოვა სამოსი, რომელსაც ვატარებთ."
გეთანხმებით, მაგრამ სირცხვილი იყო მისი საქსოვი დაზგა და კუნთების უღონობა იყო მისი ძაფი. და როცა დაასრულა თავისი სამუშაო, ტყეში იცინოდა.
არ დაგავიწყდეთ, რომ მორცხვობა ფარია ბიწიერის თვალისგან დამცველი, თუ მანკიერება გაქრება, რაღა იქნება კდემა, თუ არა გონების ჭუჭყი და მარწუხები?!
არ დაგავიწყდეთ, რომ დედამიწას თქვენი შიშველი ფეხების შეხება უხარია და ქარს ერთი სული აქვს, თქვენს თმას გაეთამაშოს.
ყიდვა-გაყიდვა
ვაჭარმა თქვა: გვესაუბრე ყიდვა-გაყიდვაზე.
უთხრა პასუხად:
დედამიწას მოაქვს თქვენთვის ნაყოფი. მხოლოდ უნდა იცოდეთ, როგორ აივსოთ მისით ხელისგულები.
შეძლებულნი და კმაყოფილნი იქნებით, თუ მიწის საჩუქრებს ერთმანეთს გაუცვლით, მაგრამ თუკი ეს გაცვლა სამართლიანობის და სიყვარულის გარეშე მოხდება, ის ზოგს სიხარბემდე მიიყვანს, ზოგს - შიმშილამდე.
როდესაც თქვენ, ზღვაში, მინდვრებსა და ვენახებში მშრომელებო, ბაზარში ფეიქრებს, მეთუნეებსა და ტკბილეულით მოვაჭრეებს შეხვდებით, მოუხმეთ სულს, დედამიწას რომ ატრიალებს, რათა ის თქვენ შორის გაჩნდეს, აკურთხოს სასწორები, ანგარიშები, სხვადასხვა ფასეულობებს ერთმანეთთან რომ აპირწონებენ.
ნუ მოუშვებთ თქვენს გარიგებებთან ხელცარიელ ადამიანებს, რომლებიც მხოლოდ სიტყვებით გიხდიან შრომის საფასურს. ასეთებს უნდა უთხრათ: "წამოგვყევით მინდვრად ან გაემართეთ ჩვენს ძმებთან ერთად ზღვისკენ, გადაისროლეთ ბადე. მიწა და ზღვა თქვენც ისე უხვად დაგასაჩუქრებენ, როგორც ჩვენ."
თუ მომღერლები, მოცეკვავეები, მუსიკოსები მოვლენ თქვენთან, მათგანაც შეიძინეთ რამე, რადგან ისინიც აგროვებენ ნაყოფს, კეთილსურნელებას. და თუმცა, რაც მათ მოაქვთ, სიზმრითაა ნაქსოვი, ეს ჩასაცმელია, საკვებია სამშვინველისთვის.
ვიდრე დატოვებთ ბაზრის მოედანს, დარწმუნდით, რომ არავინ წასულა იქიდან ხელცარიელი, რადგან დედამიწის მეპატრონე სული მშვიდად ვერ მიიძინებს ქარზე, ვიდრე თქვენ შორის ყველაზე უკანასკნელის მცირედი მოთხოვნაც არ დაკმაყოფილდება.
დანაშაული და სასჯელი
შემდეგ ქალაქის მოსამართლე გამოეყო ხალხს და თქვა:
გვითხარი რამე დანაშაულის და სასჯელის შესახებ.
უთხრა პასუხად:
მაშინ, როცა თქვენი სული ქარში დახეტიალობს, თქვენ, მარტოდდარჩენილნი და დაუცველნი, ავნებთ სხვებსაც და, მაშასადამე, საკუთარ თავსაც. ამიტომ დააკაკუნებთ და დაცდა მოგიწევთ - შეუმჩნეველნი დარჩებით კურთხეულ კართან.
თქვენი ღვთიური არსება ოკეანეს ჰგავს, ის ყოველთვის შეუბღალავი რჩება, როგორც ეთერი, რომელიც აღაფრენს მხოლოდ ფრთაშესხმულთ.
თქვენი ღვთიური არსება მზესაც კი ჰგავს, მან არ იცის თხუნელების სავალი და არ ეძებს გველის ბუნაგებს.
მაგრამ თქვენს ბუნებას ხომ მხოლოდ ღვთიური არსი არ შეადგენს.
ბევრი რამ თქვენში ჯერ კიდევ ადამიანია და ბევრი რამ ჯერ არ არის ადამიანი, არამედ მხოლოდ მახინჯი ჯუჯაა, რომელიც მძინარე დაეხეტება ნისლში და ეძებს თავის გამოღვიძებას.
მსურს, რაღაც გითხრათ ადამიანზე, თქვენში რომ სახლობს, რადგანაც სწორედ მან და არა თქვენმა ღვთიურმა არსებამ ან ნისლში მოხეტიალე ქონდრისკაცმა იცის რაიმე დანაშაულისა და სასჯელის შესახებ.
ხშირად მსმენია, როგორ ლაპარაკობდით ბოროტმოქმედზე ისე, თითქოს ის ერთ-ერთი თქვენგანი კი არა, უცხო, დაუპატიჟებელი სტუმარი იყოს თქვენს სამყაროში.
მაგრამ მე ვამბობ: როგორც წმინდანებს არ შეუძლიათ იმ უმაღლესზე ამაღლება, რაც თითოეულ თქვენგანშია, ისე ბოროტმოქმედებსა და სუსტებს არ ძალუძთ იმ ყველაზე უბადრუკზე მეტად დაკნინება, რაც ასევე ყოველ თქვენგანშია.
და როგორც ერთი ფოთოლიც არ გაყვითლდება მთელი ხის მდუმარე თანხმობის გარეშე, ისე ბოროტების ჩამდენს არ შეუძლია, ყოველი თქვენგანის ფარული ნების გარეშე იმოქმედოს.
ერთად მიაბიჯებთ თქვენი ღვთიური არსებისაკენ.
გზაც თავად ხართ და მგზავრებიც.
როცა ერთ-ერთი თქვენგანი ეცემა, ეცემა მისთვის, ვინც უკან მოსდევს - გაფრთხილდეს, ქვას არ წამოკრას ფეხიო. მისთვისაც ეცემა, ვინც მის წინ მიდის და თუმც სწრაფად და უფრო მეტი თავდაჯერებით მიაბიჯებს, დაგდებული ქვა არ აუღია.
აი, რას გეტყვით, თუმც მძიმე ტვირთად დაგაწვებათ ეს სიტყვა გულზე:
მოკლული თავისი მკვლელობის მონაწილეა.
ის, ვინც გაქურდეს, დამნაშავეა თავად ქურდვაში.
არც წმინდა ადამიანია უდანაშაულო ცოდვილის საქციელში.
ცოდვებისაგან განწმენდილი უმწიკვლო არ არის ბოროტის შეცოდებებში.
დიახ, დამნაშავე ხშირად შეურაცხყოფილის მსხვერპლია, მსჯავრდებული უნაკლოთა და უდანაშაულოთა ტვირთს ზიდავს.
თქვენ ვერ განარჩევთ სამართლიანს და უსამართლოს, კეთილსა და ბოროტს, რადგან როგორც შავი და თეთრი ძაფია ერთმანეთში გადახლართული, ისევე ერთად დგანან ისინი მზის სახის პირისპირ.
როდესაც შავი ძაფი წყდება, მქსოველი მთელს ქსოვილს ათვალიერებს და საქსოვ დგანსაც სინჯავს.
თუ ვინმე სასამართლოს წანაშე მოღალატე ცოლს წარადგენს, მოსამართლემ სასწორზე ქმრის გულიც აწონოს და მისი სულიც გაზომოს.
მან, ვინც მოისურვებს, მჩაგვრელს დაარტყას, ჩაგრულის სულშიც ჩაიხედოს.
თუ რომელიმე თქვენგანი სამართლიანობის სახელით უვარგისი ხის დასჯას და მისთვის ნაჯახის დაკვრას ინდომებს, ფესვებსაც შეხედოს.
იპოვის ფესვებს ცუდსა და კარგებს, ნაყოფიერებს, უნაყოფოებს, სულ ერთმანეთში გადახლართულებს მიწის მდუმარე გულში.
მოსამართლენო, როგორ განაჩენს გამოუტანთ მას, ვინც სხეულით პატიოსანი ქურდია სულით?
როგორ სასჯელს გაუმზადებთ მას, ვინც კლავს ხორცს, თუმცა მკვდარია სულით?
როგორ დაადანაშაულებთ მას, ვინც ისე იქცევა, როგორც მჩაგვრელი და მატყუარა, მაგრამ თავადაც გალანძღულია და გულნატკენი?
როგორ სჯით მას, ვისი სინანულიც ცოდვებს აღემატება?
განა მონანიება არ არის მართლმსაჯულება, რომლის კანონებს სიხარულით აღასრულებდით?
მაგრამ თქვენ არ შეგიძლიათ, უდანაშაულოს შთაუნერგოთ მოინანიეო და არც ის შეგიძლიათ, დამნაშავის გული დაიხსნათ სინანულისგან.
სინანულის გრძნობა გამოგაღვიძებთ ღამით, საკუთარ თავში რომ ჩაიხედოთ.
გსურთ, გაიგოთ, რა არის მართლმსაჯულება? როგორ ჩასწვდებით მას, ყველა ქმედებას სინათლეზე არ გამოიტანთ?
მხოლოდ მაშინ მიხვდებით, რომ ამაღლებული და დაცემული ერთი და იგივე ადამიანია - ბინდბუნდში მდგომი თავისი ჯუჯა არსების ღამესა და ღვთიური არსების დღეს შორის.
იმასაც მიხვდებით, რომ ტაძრის ქვაკუთხედი მისი საძირკვლის ყველაზე ქვემოთ დადებულ ქვას არ აღემატება.
კანონები
შემდეგ კანონის დამცველმა ჰკითხა: ჩვენს კანონებზე რას იტყოდი, მასწავლებელო?
და მან უპასუხა:
დიდი სიამოვნებით ადგენთ კანონებს, თუმც უფრო მეტი სიამოვნებით არღვევთ მათ.
ოკეანის სანაპიროზე ქვიშაში მოთამაშე ბავშვებს ჰგავხართ, რომლებსაც უყვართ ქვიშისგან კოშკების აგება, რომ მერე სიცილ-კისკისით დაანგრიონ ისინი.
მაგრამ სანამ თქვენ ქვიშისაგან კოშკებს აშენებთ, ოკეანეს კვლავ გამოაქვს ქვიშა სანაპიროზე და როდესაც არღვევთ მათ, ოკეანეს თქვენთან ერთად ეცინება. ოკეანეს ყოველთვის ეცინება უმანკოებთან ერთად.
მაგრამ რა ვუყოთ მათ, ვისთვისაც ცხოვრება ოკეანე არ არის და არც ადამიანის მიერ დადგენილი კანონებია ქვიშის კოშკები, ვისთვისაც ცხოვრება კლდეა, ხოლო კანონი - საჭრეთელი, რომლითაც ის ამ კლდეს იმსგავსებს?
რა უნდა ვთქვათ კოჭლზე, რომელსაც მოცეკვავეები სძულს? რა ვთქვათ ხარზე, რომელსაც უყვარს თავისი უღელი, ხოლო ირემსა და მის ფურს უსახლკარო მოხეტიალეებად მიიჩნევს?
რა ვთქვათ ბებერ გველზე, რომელსაც აღარ შეუძლია ტყავის გამოცვლა და ყველა დანარჩენს ტიტვლებსა და უსირცხვილოებს უწოდებს? ან მასზე, ვინც ადრე მოდის საქორწილო წვეულებაზე და კარგად დანაყრებული მიდის, თან ამბობს, რომ ყველა წვეულება საზიზღრობაა, ხოლო მისი ყველა მონაწილე - კანონდამრღვევი?
რა გითხრათ მათზე, გარდა ერთისა: ისინიც დგანან მზის სხივებქვეშ, თუმცა მზისაკენ ზურგშექცეულნი.
ისინი მხოლოდ საკუთარ ჩრდილებს ხედავენ და ეს ჩრდილები კანონებია მათთვის.
რა არის მათთვის მზე, თუ არა ჩრდილების დამსხმელი?
რას ნიშნავს მათთვის კანონმორჩილება, თუ არა დახრას და მიწაზე საკუთარი ჩრდილების ხაზვას?
მაგრამ განა თქვენ, პირისახით მზისკენ მიმავალთ, მიწაზე ამოტვიფრული ფიგურები შეგაჩერებენ?
ქართან ერთად მოგზაურებო, რა მიგითითებთ გზას?
რომელი ადამიანის ხელით შექმნილი კანონი შეგბოჭავთ, თუკი უღელს ჩამოიშორებთ, ოღონდ არა კაცთა საპყრობილის კარის წინ?
რომელი კანონის წინაშე შედრკებით, თუ ისე იცეკვებთ, რომ ადამიანის რკინის ჯაჭვებს ფეხს არ წამოკრავთ?
და ვინ მიგიყვანთ მოსამართლესთან, თუკი ტანსაცმელს, რომელსაც გაიხდით, სხვა ადამიანის გზაზე არ დაყრით?
ორფალესის მცხოვრებნო, თქვენ შეგიძლიათ დოლის ხმა ჩაახშოთ და ქნარის სიმები შეასუსტოთ, მაგრამ ტოროლას ვინ აუკრძალავს გალობას?
თავისუფლება
ორატორმა თქვა: გვესაუბრე თავისუფლებაზე.
და მან უპასუხა:
ქალაქის ჭიშკართან და თქვენს კერასთან მინახავს, როგორ ემხობით პირქვე და ეთაყვანებით საკუთარ თავისუფლებას. ასე მონები იმცირებენ თავს ტირანის წინაშე და ადიდებენ მას მის მიერვე სიკვდილმისჯილნი.
დიახ, ტაძრებშიც, სასახლეების ჩრდილშიც მინახავს, როგორ ზიდავენ თავისუფლებას თქვენ შორის ყველაზე თავისუფალნი, როგორც უღელსა და ბორკილებს.
მეკუმშებოდა გული. თქვენ ხომ მხოლოდ მაშინ შეგიძლიათ იყოთ თავისუფალნი, როცა თავად სურვილი თავისუფლების ძებნისა აღკაზმულობად იქცევა თქვენთვის, და როცა შეწყვეტთ ლაპარაკს თავისუფლებაზე, როგორც მიზანსა და მიღწეულზე.
ნამდვილად იქნებით თავისუფალნი არა მაშინ, როცა დღეები უზრუნველი გახდება, ხოლო ღამეები - გაჭირვებისა და სიმწრისგან დაცლილი,
არამედ მაშინ, როცა გაჭირვება, ზრუნვა და სიმწარე ცხოვრებას ქამარივით შემოევლება, თქვენ კი ამაღლდებით მასზე შიშველნი, ბორკილახსნილნი.
და როგორ ამაღლდებით დღეებსა და ღამეებზე, თუ არ გაწყვეტთ ჯაჭვს, რომელიც თქვენი შემეცნების გარიჟრაჟზე თქვენსავე შუადღეს შემოაბით?!
ის, რასაც თავისუფლებას უწოდებთ, ყველაზე მაგარი ჯაჭვია, თუმცა მისი რგოლები მზეზე ბრწყინავენ და გაბრმავებენ.
რას, თუ არა თქვენივე თავის ნაწილებს, ჩამოიშორებდით, რათა მოგეპოვებინათ თავისუფლება?!
და ეს არ არის სამართლიანი კანონი? მის შეცვლას ფიქრობდით? კი, მაგრამ ის ხომ თქვენივე ხელით ამოიტვიფრეთ საკუთარ შუბლზე.
ვერ ამოშლით მას საკანონმდებლო წიგნების ცეცხლში ჩაყრით, ვერც მოსამართლეთა შუბლიდან ჩამორეცხავთ, მთელი ზღვაც რომ დააცალოთ თავზე.
თუ ის დესპოტია, რომლის დამხობაც ასე გეწადათ, ჯერ ნახეთ, დამხობილია თუ არა თქვენს სულში აღმართული მისი ტახტი.
როგორ შეიძლება, ტირანი თავისუფლებსა და ამაყებზე მბრძანებლობდეს, თუ მათ თავისუფლებაში ტირანია არ არის, ხოლო მათ სიამაყეში - სირცხვილი?!
თუ ეს საზრუნავია, რომლისგანაც გსურთ თავი დაიხსნათ, იცოდეთ, რომ ის თავად აირჩიეთ; რომ ის თქვენთვის თავს არვის მოუხვევია.
და თუ ეს შიშია, რომელიც გინდათ, გაფანტოთ, ამ შიშის წყარო თქვენს გულებშია და არა დამშინებლის ხელში.
ყველაფერი თქვენს არსებაში მოძრაობს მუდმივად ურთიერთგადახლართული - სასურველი და საზარელი, საძაგელი და სანუკვარი, ის, რასაც ეძებთ და ის, რასაც გაურბიხართ.
ეს ყველაფერი ტრიალებს თქვენში ისე, როგორც დაწყვილებული სინათლე და ჩრდილი.
როდესაც ჩრდილი ფერმკრთალდება და ქრება, მიმქრალი შუქი სხვა სინათლის ჩრდილი გახდება.
ასევეა თქვენი თავისუფლება, როცა ბორკილებჩამოხსნილი თავად გადაიქცევა უფრო დიდი თავისუფლების ხუნდებად.
გონება და ვნება
ისევ ქურუმი ქალი ალაპარაკდა: გვესაუბრე გონებასა და ვნებაზე.
მან უპასუხა:
სული ხშირადაა ბრძოლის ველი, რომელზედაც საღი აზრი და გონება ვნებასა და გატაცებებს ეომებიან.
ნეტავ, მშვიდობისმყოფელი ვყოფილიყავი თქვენს სულში, თქვენი ნაწილების შუღლი და მეტოქეობა თანხმობად და ჰარმონიად რომ მექცია.
მაგრამ მე ამას როგორ მივაღწევ, თუკი თავად არ იქცევით შემრიგებლებად და თითოეულ თქვენს ნაწილაკს არ შეიყვარებთ?!
გონება და ვნება შუაგულ ზღვაში გასული სულის საჭე და იალქნებია.
თუ თქვენი იალქნები დახეულია ან საჭე გატეხილი, შეგიძლიათ ტალღებზე ისრიალოთ, დინებას მიჰყვეთ ან, სულაც, უმოძრაოდ იდგეთ ღია ზღვაში, რადგან მხოლოდ გონება მბრძანებელია - შემზღუდავი ძალა, მხოლოდ ვნება კი ცეცხლია საკუთარ თავს ფერფლად რომ
აქცევს.
ამიტომაც ჯობს, სულმა გონება ვნების მწვერვალზე აიტაცოს, რათა მან სიმღერა შეძლოს, ხოლო ვნება გონივრულად წარმართოს იმისთვის, რომ ჟინმაც იცოცხლოს ყოველდღე ფენიქსივით ცეცხლიდან აღმდგარმა.
მსურს, საღი აზრი და გატაცებები ორი ძვირფასი სტუმარი იყოს თქვენს სახლში.
თქვენ ხომ ერთ სტუმარს არ მიაგებთ მეტ პატივს, რადგან ის, ვინც ერთის მიმართ უფრო ყურადღებიანია, ორივეს სიყვარულსა და ნდობას კარგავს.
გორაკებს შორის, ვერცხლისფერი ალვების ჩრდილში მოკალათებულები შორს გადაჭიმული ველ-მინდვრების სიმშვიდეს როცა გაიზიარებთ, თქვენი გული სიჩუმეში ჩაილაპარაკებს:
"ღმერთი გონებაში განისვენებს."
როდესაც ქარიშხალი ამოვარდება და ტყეში ხეებს შეარყევს, ხოლო ჭექა-ქუხილი ცის დიდებულებას გამოაცხადებს, თქვენი გული თრთოლვით შესძახებს: "ღმერთი მოძრაობს ვნებაში."
და რაკი სუნთქვა ხართ ღვთის სამყაროში, ერთი ფოთოლი ღვთიური ტყისა, თქვენც დაისვენეთ გონებაში და იმოძრავეთ ვნებაში.
ტკივილი
შემდეგ ქალმა სთხოვა: გვესაუბრე ტკივილზე.
და მან თქვა:
თქვენი ტკივილი იმ ნიჟარის გაბზარვაა, რომელშიც გაგების ნიჭი დაბუდებულა.
როგორც ნაყოფის მარცვალი უნდა გაიპოს, რომ მისი გული მზეზე გაღვივდეს, თქვენც ასევე უნდა შეიცნოთ ტკივილი.
გული ყოველდღიური ცხოვრების საოცრებებისგან გაკვირვებით რომ არ იყოს დაღლილი, ტკივილიც სიხარულზე არანაკლებ განსაცვიფრებლად მოგეჩვენებოდათ.
საკუთარი გულის წელიწადის დროებს ისევე მიიღებდით, როგორც მინდვრებზე გადამავალ სეზონებს, და აუღელვებელი მზერით გამოიხედებოდით თქვენივე სევდანაღველის ზამთრიდან.
ტკივილის უმეტესობა ხომ თავად აირჩიეთ.
ეს არის მწარე წამალი, ბანგი, რომელიც თქვენშია და რომლითაც ექიმი თქვენს დასნეულებულ არსებას კურნავს, ამიტომ მიენდეთ მკურნალს და მიიღეთ მისი წამლები ჩუმად და მშვიდად, რამეთუ მის ხელს - მძიმეს და სასტიკს - უხილავის მზრუნველი ხელი მართავს.
და თუმცა ტუჩებს გწვავთ მის მიერ მოტანილი ფიალა, იცოდეთ, ის დამზადებულია თიხისგან, რომელიც მეთუნემ თავისი წმინდა ცრემლებით დაასველა.
თვითშემეცნება
მამაკაცმა თქვა: გვესაუბრე საკუთარი თავის შეცნობაზე.
უთხრა პასუხად:
გულები მდუმარებაში შეიცნობენ დღისა და ღამის საიდუმლოებას, მაგრამ ყურებს სწყურიათ, გაიგონონ გულის ცოდნის გამოძახილი.
გსურთ, რომ სიტყვებში შეიტყოთ ის, რაც ყოველთვის იცოდით ფიქრში.
თქვენი სიზმრების შიშველ სხეულს თითებით გინდათ შეეხოთ. ეს თქვენი ვალიცაა.
თქვენი სულის საიდუმლო წყარო უნდა გადმოვიდეს და რაკრაკით ჩაედინოს ზღვაში.
საკუთარი უფსკერო სიღრმეების საგანძური გადაგეშლებათ თვალწინ.
ნუ ეცდებით, სასწორზე აწონოთ თქვენი გამოუცნობი საუნჯე.
ნუ ეცდებით, თქვენი ცოდნის სიღრმე საძირავით ან კვერთხით გაზომოთ, რადგან თქვენი არსება ზღვაა უსაზღვრო, უკიდეგანო.
ნუ იტყვით: "უმაღლეს ჭეშმარიტებას მივაგენი." უკეთესია, თქვათ: "ჭეშმარიტებას მივაგენი."
ნუ იტყვით: "სულისკენ მიმავალი გზა ვიპოვე", უკეთესია, თქვათ: "სული შემომხვდა, ჩემი გზით მიმავალი", რადგანაც სული ყველა გზით დადის. ის არ მიემართება ერთ სწორ ხაზზე და არ იზრდება ლერწამივით.
სული იხსნება, როგორც ლოტოსი ურიცხვი ფურცლით.
სწავლება
შემდეგ მასწავლებელმა სთხოვა: გვესაუბრე სწავლებაზე.
და მან თქვა:
არც ერთ ადამიანს დედამიწის ზურგზე არ შეუძლია, აღმოგიჩინოთ რაიმე გარდა იმისა, რაც უკვე თვლემდა თქვენი ცოდნის გარიჟრაჟისას.
მასწავლებელი, რომელიც მოსწავლეებით გარშემორტყმული ბოლთას სცემს ტაძრის ჩრდილში, თავისი სიბრძნიდან კი არ გაიღებს, არამედ უფრო რწმენიდან და სიყვარულიდან.
თუ ის მართლა ბრძენია, კი არ გიბრძანებთ, შეხვიდეთ მისი სიბრძნის სასახლეში, არამედ თქვენივე გონების ზღურბლთან მიგიყვანთ.
ასტრონომი აგიხსნით, თუ როგორ ესმის მას სივრცე, მაგრამ ვერ მოგცემთ თვითონ გაგებას.
მუსიკოსს შეუძლია გადმოგცეთ რიტმი, რომლითაც მთელი სივრცე ივსება, მაგრამ ვერ გიწყალობებთ ვერც სმენას, რომელიც იჭერს რიტმს და ვერც ხმას, რომელიც იმეორებს მას.
ციფრების მეცნიერებაში განსწავლულს შეუძლია, სასწორებისა და საზომების სამყაროზე გიამბოთ რამე, მაგრამ არ შეუძლია იქ შეგიყვანოთ, რადგან ერთი ადამიანის ხედვა მეორისას ფრთას ვერ შეასხამს.
და როგორც მარტოსული დგას ყოველი თქვენგანი ღმერთის ცოდნაში, ასევე მარტო უნდა იყოს თითოეული დედამიწის შემეცნებასა და ღვთის წვდომაში.
მეგობრობა
ყმაწვილმა უთხრა: გვესაუბრე მეგობრობაზე.
უთხრა პასუხად:
მეგობარი თქვენი განხორციელებული სწრაფვაა, აღსრულებული სურვილია, დაკმაყოფილებული საჭიროებაა.
ის თქვენი ველია, რომელზეც სიყვარულით თესავთ და მოსავალს მადლიერნი იღებთ.
ის არის თქვენი მაგიდა, კერა, მასთან მიდიხართ გაავებულნი და ეძებთ სიმშვიდეს.
როცა მეგობარი გულს გადაგიშლით, ნუ შეგეშინდებათ თქვენთვის თქვათ "არა" და თავს ნუ შეიკავებთ "კი"-ს თქმისგან.
როცა ჩუმადაა, თქვენი გული ნუ შეწყვეტს მისი გულის მოსმენას, რადგან მეგობრობაში ყველა აზრი, ყოველი სურვილი და იმედი იბადება და ნაწილდება უსიტყვოდ, უხმაურო სიხარულით.
როცა მეგობარს შორდებით, ნუ დარდობთ, რადგან ის, რაც მასში ყველაზე მეტად გიყვართ, მისი არყოფნისას შესაძლოა უფრო აშკარა გახდეს. მთამსვლელი ხომ უკეთ ხედავს მთას დაბლობიდან.
მოდით, მეგობრობაში იყოს მხოლოდ ერთი მიზანი - ერთმანეთის სულის სიღრმეში წვდომა, რადგან სიყვარული, საკუთარი საიდუმლოებების გახსნის გარდა კიდევ რაღაცას რომ ეძებს, სიყვარული არ არის. ის ამაოდ გაბმული ქსელია.
მოდი, ყველაზე კარგი თქვენში მეგობრისთვის იყოს.
თუ მას უწერია, გაიგოს თქვენი ზღვის მიქცევის შესახებ, გაიგოს მისი მოქცევაც.
რად გინდათ მეგობარი, თუკი მას მხოლოდ იმისთვის ეძებთ, რომ დრო მოკლათ?!
უხმეთ მას ყოველთვის, როცა სიცოცხლე მოგეძალებათ, რადგან ის მოწოდებულია, შეასრულოს თქვენი სურვილები და არა შეავსოს სიცარიელე.
დაე, სიცილი და სიამოვნების გაზიარება იყოს მეგობრობის თანამდევი, რადგან უმნიშვნელო, პატარა ცვარში ეგებება გული თავის დილას და ცოცხლდება.
საუბარი
შემდეგ სწავლულმა თქვა: გველაპარაკე საუბარზე.
და უთხრა პასუხად:
საუბრობთ მაშინ, როცა ფიქრებთან თანხმობაში არ ხართ.
როდესაც აღარ შეგიძლიათ საკუთარ გულთან განმარტოვდეთ, ბაგეებზე გადასახლდებით, ბგერა კი მხოლოდ თავის შექცევად და თამაშად იქცევა.
ბევრ თქვენს სიტყვაში აზრი ნახევრად მკვდარია, რადგან აზრი ლაღი ჩიტია, რომელმაც შესაძლოა ფრთა გაშალოს სიტყვების გალიაში, მაგრამ ვერ შეძლებს, გაფრინდეს.
ბევრი, თქვენ შორის, მარტოობის შიშით სიტყვაუხვს ეძებს.
ასეთებს მარტოობის უხმაურობა მათივე შიშველ არსებას წარმოუდგენს ხოლმე თვალწინ და ისინი მას გაურბიან.
ისეთნიც არიან, საუბარში უნებურად რომ აცხადებენ ჭეშმარიტებას, რომლის არსიც თავად არ ესმით.
არიან ისეთნიც, ჭეშმარიტებას დაფარულად რომ ინახავენ, მაგრამ სიტყვებით არ მოსავენ. მათ მკერდში სული რიტმულ სიჩუმეში დავანებულა.
სადაც არ უნდა შეხვდეთ მეგობარს - გზად თუ ბაზარში, დაე, სულმა აამოძრაოს თქვენი ტუჩები და მან შთააგონოს თქვენივე ენა. თქვენი ხმის ხმა დაელაპარაკოს მისი ყურის ყურს.
რადგან მის სულში თქვენი გულის სიმართლე ისევე ჩაიბეჭდება, როგორც ღვინის გემო ამახსოვრდება კაცს, როცა უკვე სასმელის ფერიც კარგა ხნის მივიწყებულია და სასმისიც აღარ არსებობს.
დრო
ასტრონომმა თქვა: მასწავლებელო, რას იტყვი დროზე?
მან უპასუხა:
გწადიათ უზომო დროის გაზომვა.
გსურთ საათებით, წლის სეზონების მიხედვით იცხოვროთ და თქვენი სულიც კი მოარგოთ მათ.
დროისგან წყაროს გაკეთება გინდათ, მის ნაპირას რომ ჩამოსხდეთ და წყლის მდინარებას თვალყური ადევნოთ.
მაგრამ უდროობა თქვენში ყოველთვის შეიცნობს უდროობას ცხოვრებაში, იცის, რომ გუშინდელი დღე დღევანდლის მოგონებაა მხოლოდ, ხოლო ხვალინდელი დღე - მისი ოცნება.
ის, რაც მღერის და აზროვნებს თქვენში, ჯერ კიდევ იმ პირველ წამში არსებობდა, რომელმაც ვარსკვლავები სივრცეში მიმოაბნია.
რომელი თქვენგანი ვერ გრძნობს, რომ უსასრულოა მისი სიყვარულის ძალა?!
და ამავე დროს რომელი ვერ გრძნობს, რომ თვით უსაზღვრო სიყვარულიც ადამიანშია მოქცეული და არა მიმოფანტული სასიყვარულო ფიქრებისა და საქმეების მწკრივში?!
განა დრო არ ჰგავს სიყვარულს - გაუყოფელს და განუზომელს?!
მაგრამ თუ თქვენს ფიქრებში ის წელიწადის დროების მიხედვით უნდა გაზომოთ, დაე დაიტიოს თითოეულმა მათგანმა ყველა დანარჩენი, დღევანდელმა დღემ მოგონებით ჩაიკრას გულში წარსული, ხოლო დაუოკებელი სწრაფვითა და სურვილებით - მომავალი.
სიკეთე და ბოროტება
ქალაქის ერთ-ერთმა უხუცესმა თქვა: გვესაუბრე სიკეთესა და ბოროტებაზე.
და მან უპასუხა:
შემიძლია ვისაუბრო სიკეთის შესახებ, რაც თქვენშია, მაგრამ არა ბოროტებაზე.
რადგან რა არის ბოროტება, თუ არა შიმშილისგან და წყურვილისგან გატანჯული სიკეთე?!
როცა სიკეთეს შია, ის ეძებს საკვებს ბნელ ქვაბულებშიც კი, ხოლო როცა სწყურია, დამყაყებული, შმორიანი წყლის დალევასაც აღარ თაკილობს.
თქვენ კეთილნი ხართ საკუთარ თავთან დარჩენილები, მაგრამ არც მაშინ ხართ ბოროტები, როცა მარტონი არ ხართ, რადგან გატეხილი სახლი ქურდების ბუნაგი არ არის. ის უბრალოდ გატეხილი სახლია.
გემმა საჭის გარეშე შესაძლოა უმიზნოდ იცუროს სახიფათო კუნძულებს შორის, მაგრამ ფსკერისკენ არ წავიდეს, არ ჩაიძიროს...
კეთილნი ხართ, როდესაც ცდილობთ, საკუთარი თავიდან გასცეთ, მაგრამ ბოროტნი არ ხართ, როდესაც თქვენთვის ეძებთ სარგებელს, რადგან როცა სარგებლის მიღებაზე ფიქრობთ, მხოლოდ ფესვი ხართ, მიწაზე განრთხმული მის ძუძუს რომ წოვს.
მართლაც, ნაყოფი ფესვს ვერ ეტყვის: ჩემნაირი იყავი, მწიფე, წვნიანი, მუდამ უხვად გამცემი შენი დოვლათისაგანო.
რადგან ნაყოფისათვის გაღება მოთხოვნილებაა ისევე, როგორც ფესვისათვის - მიღება.
თქვენ კეთილნი ხართ, როცა სავსებით ფხიზელნი საუბრობთ, მაგრამ ბოროტნი არ ხართ, როცა გძინავთ და თქვენი ენა ლაყბობს უაზროდ.
ენაბლუს ლაპარაკსაც კი შესწევს ძალა, სუსტი ენა გაამყაროს. კეთილნი ხართ, როცა მიზნისკენ მტკიცედ მიაბიჯებთ, მაგრამ ბოროტნი არ ხართ, როცა მისკენ კოჭლობით მიიწევთ.
ისინიც კი, ვინც ბორძიკობენ, უკან არ იხევენ. მაგრამ თქვენ, ძლიერნო და სწრაფნო, კოჭლების წინაშე თავს ნუ მოიკოჭლებთ, აქაოდა ზნეკეთილნი ვართო.
არაერთგზის გამოგიჩენიათ სიკეთე, მაგრამ თუ მას არ იჩენთ, არც მაშინ ხართ ბოროტები. თქვენ ხომ მხოლოდ ზარმაცობთ. სამწუხაროა, რომ ირემს არ შეუძლია, კუს სიმკვირცხლე ასწავლოს.
თქვენს სწრაფვაში თქვენივე არსებისაკენ დევს სიკეთე. ის თითოეულ ადამიანშია, მაგრამ ზოგიერთში ეს სწრაფვა მშფოთვარე, დაუცხრომელი დინებაა, თავის წყლებს ზღვისკენ რომ მიაქანებს მთის ფერდობთა საიდუმლოებასა და ტყის სიმღერასთან ერთად, ზოგში კი ის პატარა ნაკადულია, კლაკნილებში რომ იკარგება, იხლართება და ილევა იქამდე, ვიდრე ნაპირს მიაღწევდეს.
მაგრამ ის, ვისაც ბევრი სწყურია, არ ეუბნება მას, ვინც მცირედითაც კმაყოფილდება: "რატომ ორჭოფობ და არ ჩქარობო?" რადგან ნამდვილად კეთილი ადამიანი შიშველს არ ჰკითხავს: "სად არის შენი ტანისამოსი?" ხოლო უსახლკაროს - "რა მოუვიდა შენს სახლსო?"
ლოცვა
შემდეგ ქურუმმა ქალმა თქვა: გვესაუბრე ლოცვაზე.
უთხრა პასუხად:
უბედურებისა და გაჭირვების დროს ლოცულობთ. კარგი იქნებოდა, ასევე ლოცულობდეთ თქვენი დიდი სიხარულის ჟამს და ხვავრიელობისას, რადგან რა არის ლოცვა, თუ არა თქვენი გაღწევა ცოცხალ ეთერში?!
და თუ მშვიდდებით საკუთარი წყვდიადის სივრცეში განდევნით, რარიგ სიხარულს მოიპოვებთ გულის განთიადის გამოსხივებისას!
თუ სული ლოცვას გთხოვთ, როდესაც ტირით, ის არ მოგეშვებათ მანამ, სანამ არ გაიღიმებთ.
ლოცვისას იწევთ მაღლა, რათა შეხვდეთ მათ, ვინც იმ წუთს ლოცულობს და მათ, ვისაც მხოლოდ ლოცვისას შეხვდებით.
ამიტომ შედით ამ უხილავ ტაძარში ნეტარებისთვის და საამო ურთიერთობისთვის, რადგან თუკი ტაძარში მხოლოდ იმისთვის შედიხართ, რომ ითხოვოთ, ვერაფერს მიიღებთ.
თუკი შეხვალთ და პირქვე დაემხობით, არვინ წამოგაყენებთ. მაშინაც კი, როცა სხვებისთვის ითხოვთ სიკეთეს, არ იქნებით შესმენილნი. საკმარისია, თუ უხილავ ტაძარში შეხვალთ.
არ შემიძლია, ლოცვის სიტყვებით აღვლენა გასწავლოთ.
ღმერთს ესმის სიტყვა მხოლოდ მაშინ, როდესაც თავად გამოთქვამს მას თქვენი ბაგიდან.
ვერც ზღვების, ტყეებისა და მთების ლოცვას გასწავლით, მაგრამ თქვენ, მათი გაჩენილები, ამ ლოცვას თქვენს გულში იპოვით.
და თუ ღამის სიჩუმეში ყურს კარგად დაუგდებთ, გაიგონებთ, როგორ ამბობენ მდუმარებაში: "ღმერთო, ჩვენო გაფრთიანებულო არსებავ, ეს შენს ნებას ნებავს ჩვენი თავი, ეს შენს სურვილს ვსურვართ ჩვენ, შენი გულისწადილი აქცევს ჩვენს ღამეებს, რომელიც შენ გეკუთვნის, დღეებად, რომელიც ასევე შენია. ვერაფერს შეგთხოვთ, რადგანაც ჩვენი გაჭირვება და მწუხარება იცი მანამდე, ვიდრე ისინი ჩვენში გაჩნდება. გვჭირდები და ყოველთვის, როდესაც გვაძლევ შენი არსების უმეტეს ნაწილს, გვაძლევ ყველაფერს".
სიამოვნება
შემდეგ განდეგილი, რომელიც ქალაქს წელიწადში ერთხელ სტუმრობდა, წარსდგა და თქვა: გვესაუბრე სიამოვნებაზე.
და უპასუხა:
სიამოვნება სიმღერაა თავისუფლების, მაგრამ არ არის თავისუფლება.
ის თქვენ სურვილთა ყვავილობაა, მაგრამ არა ნაყოფი მათი.
ის სიღრმეა, სიმაღლისკენ რომ მოუწოდებს, მაგრამ არც ღრმაა და არც მაღალი.
ის ტყვეა ფრთაგაშლილი, გალიიდან გაფრენას რომ ლამობს, მაგრამ არა დასაზღვრული სივრცე.
დიახ, სიამოვნება მართლაც სიმღერაა თავისუფლების და მე სიამოვნებით მოვისმენდი, როგორ მღერით მას მთელი გულით, მაგრამ არ მინდა, გული დაკარგოთ ამ სიმღერაში.
არიან თქვენ შორის ყმაწვილები, რომლებიც ეძებენ ერთადერთს - სიამოვნებას. ამისათვის კი მათ განსჯიან, საყვედურობენ.
არა, ასეთებს არც განვიკითხავ, არც ვამუნათებ, დაე, ეძებონ, რადგან ისინი მხოლოდ სიამოვნებას არ იპოვიან.
მას შვიდი და ჰყავს და მათ შორის ყველაზე უმცროსიც სიამოვნებაზე მშვენიერია.
ნუთუ არ გსმენიათ იმ კაცის ამბავი, მიწაში ფესვებს რომ ეძებდა და განძი იპოვა?
თქვენ შორის არიან მოხუცები, სიამოვნებას სინანულით რომ იგონებენ, როგორც სიმთვრალეში ჩადენილ ცოდვას.
ეს სინანული უფრო გონების დაბნელებას ჰგავს და არა დასჯას. უჯობთ, ისეთი მადლიერებით მოიგონონ სიამოვნება, როგორც ზაფხულის მოსავალი. მაგრამ თუკი მათ სინანული ანუგეშებთ, და დაე, იყონ ნუგეშცემულნი.
თქვენ შორის არიან არც ისეთი ახალგაზრდები, რომ ეძიონ და არც ისეთი მოხუცები, რომ გაიხსენონ სიამოვნება.
ძიების წინაშე შიშით და თავიანთი მოგონებებით ისინი გაურბიან ხორციელ ნეტარებას, რათა სულს გაუფრთხილდნენ, არ დაამცირონ იგი. ასეთებს თავშეკავებაც სიამოვნებას ანიჭებთ.
ამგვარად, ისინიც პოულობენ განძს, თუმც მოცახცახე ხელებით მიწაში ფესვებს ეძებდნენ.
მაგრამ მითხარით, ვის შეუძლია, სულს მიაყენოს შეურაცხყოფა?
განა მერცხალი დაამცირებს ღამის სიჩუმეს?
ციცინათელა დაამცირებს ცაში ვარსკვლავებს?
ქარს დაამძიმებს თქვენი ცეცხლი და თქვენი ბოლი?
თუ ფიქრობთ, სული ყურეა წყნარი, რომელსაც კვერთხი ააღელვებდა?..
ხშირად, როდესაც სიამოვნებაზე უარს ამბობთ, თქვენი არსების სამალავში მალავთ თქვენს სურვილს.
ვინ იცის, იქნებ ის, რაც დღეს ხელიდან გაუშვით, ხვალინდელ დღეს მოთმინებით ელის?
თქვენმა სხეულმაც კი იცის, რა არის მისთვის ნაანდერძევი, თუ რა სჭირდება, რა ეკუთვნის. ვერ მოატყუებ. ხოლო სხეული ქნარია სულის. თქვენზეა, მისგან სასიამოვნო მუსიკას გამოსცემთ თუ არეულ ბგერებს.
გულში სვამთ კითხვას: როგორ გავარჩევ, ნეტარებაში რა არის კარგი, რა არის ცუდი?
გადით მინდვრებში, თქვენს ბაღებში, რათა გაიგოთ, რომ ფუტკრისათვის ყვავილებიდან ნექტრის აღება ნეტარებაა, მაგრამ ყვავილისთვისაც ნეტარებაა ნექტრის გაცემა, რადგანაც იგი ფუტკრისთვის სიცოცხლის წყაროა, ხოლო ფუტკარი ყვავილისთვის - სიყვარულის მაცნე.
ორივესათვის - ფუტკრისთვისაც, ყვავილისთვისაც - სიამოვნების გაღება და მიღებაა სიამოვნება.
ორფალესის მცხოვრებნო, ემსგავსეთ ყვავილებსა და ფუტკრებს ნეტარებაში.
სილამაზე
პოეტმა თქვა: გვესაუბრე სილამაზეზე.
მან უპასუხა:
სად უნდა ეძებოთ და როგორ უნდა იპოვოთ სილამაზე, თუ ის თავად არ გახდება თქვენი გზა და მეგზური?
როგორ უნდა ილაპარაკოთ მასზე, თუ ის თავად არ იქნება თქვენი საუბრის მქსოველი?
გულნატკენნი და განაწყენებულნი ამბობენ: "სილამაზე ალერსიანია და ნაზი, როგორც ახალგაზრდა დედა, საკუთარი დიდებულებისაგან ოდნავ უხერხულად მოკრძალებულად რომ დააბიჯებს ჩვენ შორის".
მგზნებარენი ამბობენ: "სილამაზე მრისხანეა და ძლიერი, ქარიშხალივით არყევს და აღელვებს ცასა და დედამიწას. დაღლილნი და ღონემიხდილნი ამბობენ: `სილამაზე ნაზ ჩურჩულს ჰგავს. ის სულში საუბრობს. მისი ხმა ჩვენი სიჩუმის წინაშე უკან იხევს, როგორც ჩრდილის შიშით აკანკალებული სუსტი შუქი."
მოუსვენარნი ამბობენ: "გაგვიგია, როგორ ყვიროდა ის მთებში და მის ყვირილთან ერთად ნალების თქარათქური, ფრთების ტყაპუნი და ლომების ღრიალი ისმოდა".
ქალაქის მოდარაჯენი ამბობენ: "სილამაზე ალიონთან ერთად ამოდის აღმოსავლეთიდან."
შუადღისას მშრომელები და გამვლელები ამბობენ: "ჩვენ მზის ჩასვლისას ფანჯრებიდან გვინახავს, როგორ ეშვებაო ის დედამიწის მიღმა".
ზამთარში, თოვლში, ნამქერში ჩარჩენილნი ამბობენ: "ის გაზაფხულთან ერთად შემოაბიჯებს მთის ფერდობებზე".
მომკლები ზაფხულის პაპანაქებაში ამბობენ: "გვინახავს, როგორ ეცეკვება ის შემოდგომის ფოთლებს, გვინახავს თოვლის ფანტელები, გაბნეული მის თმებში".
ეს ყოველივე თქვენ სილამაზეზე თქვით. სინამდვილეში მასზე კი არ ლაპარაკობდით, არამედ თქვენს დაუოკებელ მოთხოვნებზე.
სილამაზე მოთხოვნილება არ არის. აღფრთოვანება, აღტაცებაა. ის არც მწყურვალე ბაგეებია და არც ცარიელი გაშვერილი ხელი.
ის მხურვალე გულია და მოხიბლული სული.
ის არც სახეა, რომლის დანახვაც გინდათ და არც მელოდია, რომელსაც მოისმენდით.
ის ხატებაა, რომელსაც ხედავთ თვალდახუჭულნი, და სიმღერა, რომელიც ყურებდახშულებსაც გესმით.
ის არც დღვილია დანაოჭებული ქერქის ნაკეცებში და არც ფრთაა კლანჭებთან შეზრდილი.
ის მარადაყვავებული ბაღია და მუდმივადმოფარფატე ანგელოსთა დასი.
ორფალესის მცხოვრებნო, სილამაზე ცხოვრებაა, თავისი წმინდა სახიდან საფარველი რომ ჩამოუშორებია, მაგრამ ცხოვრება თქვენ ხართ და საფარველიც თქვენ ხართ.
სილამაზე მარადისობაა, სარკეში რომ იხედება, მაგრამ მარადისობაც თქვენ ხართ და სარკეც თქვენ ხართ.
რელიგია
ერთმა მოხუცმა მღვდელმა სთხოვა: გვესაუბრე რელიგიაზე.
და მან თქვა:
განა დღეს სხვა რამეზე ვილაპარაკე?
რელიგია არ არის ყველა საქმე და ზრახვა?
და ისიც, რაც არც საქმეა და არც აზრი, არამედ სიხარულია და გაოცება, მუდმივად რომ ჩნდება სულში, მაშინაც კი, როცა ხელები ქვას თლიან ან საქსოვ დაზგაზე შრომობენ?
ვის შეუძლია გამოყოს თავისი რწმენა საკუთარი საქციელისგან ან მრწამსი - თავისივე ქმედებისაგან?!
ვის შეუძლია, საათები წინ დაიდოს და თქვას: ეს ღმერთისთვის, ეს ჩემთვის, ეს ჩემი სულისთვის და ესეც სხეულისთვის.
თქვენი თითოეული საათი ფრთაა, თავისი მოქნევით სივრცეს რომ კვეთს.
ის, ვინც იმოსება მორალით, როგორც საუკეთესო სამოსით, უმჯობესია შიშველი იყოს.
ქარი და მზე არაფერს ავნებენ მის კანს.
ის, ვინც ქცევაში მხოლოდ წესს მისდევს, თავის მოჭიკჭიკე ჩიტს გალიაში კეტავს.
თავისუფალი სიმღერა კი რკინის მავთულხლართებიდან არასდროს გამოდის.
ის, ვისთვისაც ღვთისმოსაობა ფანჯარაა, რომელსაც ხსნიან და ხურავენ, ჯერ კიდევ არ ყოფილა თავისი სულის სახლში - მისი ფანჯარა ღიაა განთიადიდან განთიადამდე.
თქვენი ყოველდღიური ცხოვრებაა თქვენი ტაძარი და რელიგია.
როცა არ უნდა შეხვიდეთ იქ, ყველაფერი, რაც გაბადიათ, თან წაიყოლეთ.
წაიღეთ გუთანი, გრდემლი, ურო და მუღნი, ყველა ის საგანი, რომელიც აუცილებლობის გამო ან სიამოვნებისთვის შექმენით, რადგან ოცნებაში არც თქვენს წარმატებებზე მაღლა ასვლა შეგიძლიათ, არც თქვენს წარუმატებლობებზე დაბლა დაცემა.
თან წაიყვანეთ ყველა ადამიანი, რადგან როცა თავს იდრეკთ, არ გძალუძთ არც მათ იმედებზე მაღლა ანავარდება, არც მათ სასოწარკვეთილებაზე დაბლა დავარდნა.
უფალი რომ შეგეცნოთ, ამოცანების ამოხსნა არ მოგიწევდათ. მიმოიხედეთ და დაინახავთ, როგორ ეთამაშება ის თქვენს ბავშვებს.
სივრცეს გახედეთ და შენიშნავთ, როგორ დააბიჯებს ის ღრუბლებზე, იწვდის თავის ხელებს - ელვას და მოდის წვიმად.
თქვენ დაინახავთ, როგორ იღიმის ის ყვავილებში, ადის მაღლა და ხელს გიქნევთ ხის ფოთლებიდან.
სიკვდილი
შემდეგ ალმიტრამ თქვა: ახლა სიკვდილზე გვსურს, რომ გკითხოთ.
და მან თქვა: გინდათ სიკვდილის საიდუმლოებას ჩასწვდეთ, მაგრამ სად ნახავთ მას, თუ არა ცხოვრების გულში?!
ბუს, რომელსაც ღამემ აუკრა თვალები, არ შეუძლია, სინათლის საიდუმლოს ახსნას საბურველი.
თუ მართლა გინდათ, სიკვდილის სული იხილოთ, თქვენი გულის კარი ცხოვრების სხეულს ფართოდ გაუღეთ.
განუყოფელია სიცოცხლე და სიკვდილი, როგორც მდინარე და ზღვა.
თქვენი იმედებისა და სურვილების სიღრმეში მიღმიურის ჩუმი ცოდნა დევს.
და როგორც თოვლქვეშ ჩაძინებულ თესლს, თქვენს გულსაც ესიზმრება გაზაფხული.
გჯეროდეთ სიზმრების, რადგან მათში მარადისობის კარიბჭე იმალება.
სიკვდილის შიში მეფის წინაშე წარმდგარი მწყემსის თრთოლვას ჰგავს. მეფე მას მალე ხელს დაადებს წყალობის ნიშნად.
განა ამ მწყემსის გულის ფანცქალში არ იფარება სიხარული იმისა, რომ მეფე დანიშნავს?!
და განა ეს თრთოლვა არ აწუხებს ყველაზე მეტად?!
რას ნიშნავს გარდაცვალება, თუ არა ქარში შიშვლად დადგომას და მზეზე დადნობას?
და რას ნიშნავს შეწყვიტო სუნთქვა, თუ არა მშფოთვარე მიქცევ-მოქცევათაგან გათავისუფლდე, რათა ამ სუნთქვამ შეძლოს აფრენა, გაფართოება და ამსუბუქებით ღმერთის მოძებნა?
მხოლოდ მაშინ ამღერდებით მთელი გულით, როდესაც სიჩუმის მდინარიდან შესვამთ.
მხოლოდ მაშინ დაიწყებთ აღმასვლას, როდესაც მწვერვალს მიაღწევთ.
მხოლოდ მაშინ შეასრულებთ თქვენს ნამდვილ ცეკვას, როდესაც დედამიწა გამოითხოვს თქვენს სხეულს.
დამშვიდობება
მოსაღამოვდა.
ალმიტრამ, წინასწარმეტყველმა, თქვა: კურთხეულ იყოს ეს დღე, ეს ადგილი და შენი სული, რომელიც გვესაუბრებოდა.
და მან უპასუხა: განა მე ვლაპარაკობდი? მეც მსმენელი არ ვიყავი? შემდეგ ტაძრის საფეხურებს ჩაუყვა. ხალხიც თან გაჰყვა. მივიდა თავის გემთან და გემბანზე შეჩერდა.
კვლავ ხალხს გახედა და ხმა აღიმაღლა: ქარი მიბრძანებს თქვენს დატოვებას. მართალია, ისე არ მეჩქარება, როგორც ქარს, მაგრამ უნდა წავიდე.
ჩვენ, მგზავრები, მუდმივად უდაბურ გზებს დავეძებთ. არასოდეს ვიწყებთ დღეს იქ, სადაც დაგვიღამდა. აისს იქ არ ვხვდებით, სადაც დაისმა დაგვტოვა. მაშინაც გზაში ვართ, როცა დედამიწას სძინავს. ფესვმაგარი მცენარის თესლები ვართ. როგორც კი მივაღწევთ სიმწიფეს და გულები გადაგვევსება, ქარი წაგვიღებს და გაგვფანტავს.
მოკლე დღე მქონდა თქვენ შორის, მაგრამ კიდევ უფრო მოკლეა სიტყვა, რომელიც გითხარით.
თუ ჩემი ხმა დაგიდუმდებათ ყურებში და ჩემი სიყვარული გაქრება თქვენი ხსოვნიდან, მე ისევ მოვალ. და უფრო სავსე გულით, სულისთვის ამტყველებული ბაგით კვლავ გაგესაუბრებით.
დიახ, მოქცევასთან ერთად მოვბრუნდები და თუმც, შესაძლოა, სიკვდილმა დამფაროს, ან უფრო დიდმა სიჩუმემ მომიცვას, მაინც თავიდან მოვძებნი თქვენს გაგებას.
ტყუილ-უბრალოდ არ დავიწყებ ძებნას. თუკი რაიმე ჩემს თქმულში არის ჭეშმარიტება, იგი უფრო მჭექარედ გამჟღავნდება და უკეთ შეეხმიანება თქვენს აზრებს.
ორფალესის მცხოვრებნო, მე ქარს მივყვები, მაგრამ არა უფსკრულისკენ, არა სიცარიელისკენ. თუ დღეს არ უწერია ახდენა თქვენს სურვილებს და ჩემს სიყვარულს, მოდით, ის შეპირებად დარჩეს მეორე დღისთვის.
იცვლება ადამიანის სურვილები, მაგრამ არა სიყვარული და ყველა დღენიადაგ იმას ცდილობს, რომ სიყვარულმა აასრულოს მისი სურვილები. ამიტომ იცოდეთ, უფრო დიდი დუმილიდან დავბრუნდები.
ნისლი, რომელიც გარიჟრაჟზე გაიფანტება და მხოლოდ ცვარს დატოვებს მინდვრებში, ცაში ავა, ღრუბლად შეკოწიწდება და წვიმად წამოვა.
მეც ნისლის მსგავსი ვიყავი. ღამის სიჩუმეში ვხეტიალობდი ქუჩებში, ჩემი სული კი თქვენს სახლებს სტუმრობდა.
თქვენი გულისცემა იყო ჩემს გულში, თქვენი სუნთქვა - ჩემს სახეზე, ყველას გიცნობდით. შევიმეცნე თქვენი სიხარული, თქვენი ტკივილი. როცა გეძინათ, თქვენს სიზმრებსაც კარგად ვხედავდი.
ხშირად ვყოფილვარ თქვენ შორის ისე, როგორც ტბა - მთებში. ავირეკლავდი ამ მწვერვალებს, დამრეც ფერდობებს, თქვენი ფიქრების, სურვილების გამვლელ ფარასაც.
ჩემს სიჩუმეში ბავშვების სიცილ-კისკისი ნაკადულებად ჩამოწანწკარდა, ყმაწვილთა ჟინი - მდინარეებად და ჩემს სიღრმეშიც განაგრძობდნენ თავის სიმღერას.
მაგრამ სიცილზე უფრო ტკბილი, ვნებაზე უფრო დიდებული მოვიდა ჩემთან. ეს იყო უსაზღვრობა თქვენში - გოლიათი, რომელშიაც ყველანი უჯრედები და მყესები ხართ მხოლოდ.
ის, ვის სიმღერაშიც თქვენი მღერა უხმო თრთოლაა. სწორედ ამ გოლიათში ხართ უზარმაზარნი, სწორედ მას ვუყურებდი, როდესაც დაგინახეთ და შეგიყვარეთ, რადგან რომელ სიშორეებს, რომელიც არ არის თქვენს უსაზღვროებაში, შეიძლება გასცდეს სიყვარული?!
რომელი ხილვა, იმედი და გულისთქმა შეიძლება გასცდეს ამ აღმაფრენას?
გოლიათი თქვენში ბუმბერაზ მუხას ჰგავს, ვაშლის კვირტებით დაფარულს. მისი ძალა გაკავშირებთ მიწასთან, მის არომატს აჰყავხართ სივრცეში, მის ურყეობაში ხართ უკვდავნი.
გითხრეს, ჯაჭვიც რომ იყოთ, მისი უსუსტესი რგოლივით უსუსურნი ხართო.
ეს ნახევრადსიმართლეა.
თქვენ ძლიერნიც ხართ, როგორც მისი უძლიერესი რგოლი. თქვენი შეფასება თქვენი ყველაზე მცირედი საქმით იგივეა, ოკეანის ძალა მისი ქაფის სიმყიფით შეაფასო.
თქვენი შეფასება წარუმატებლობებით ნიშნავს, წელიწადის დროები ცვალებადობაში დაადანაშაულო.
დიახ, ოკეანეს ჰგავხართ და თუმცა მეჩეჩზე შემჯდარი გემები თქვენს ნაპირებთან მოქცევას ელიან, თქვენ, ოკეანეც რომ იყოთ, ვერ დააჩქარებთ საკუთარ მოქცევას.
კიდევ, წელიწადის დროებს ჰგავხართ და თუმც ზამთარში უარყოფთ საკუთარ გაზაფხულს, თქვენში მიყუჩებულ გაზაფხულს ჩათვლემილს ეღიმება და არ სწყინს.
არ იფიქროთ, რომ ეს გითხარით იმისთვის, რათა ერთმანეთში თქვათ: მან ჩვენ შეგვაქო, ჩვენს არსებაში მხოლოდ სიკეთე დაინახაო.
მე მხოლოდ სიტყვებით გადმოგცემთ, რაც ფიქრებში ისედაც იცით. რა არის სიტყვით შემოსილი ცოდნა თუ არა უსიტყვო ცოდნის ჩრდილი?!
თქვენი აზრები, ჩემი სიტყვები ტალღებია, გამომავალი დაბეჭდილი მახსოვრობიდან, რომელიც იცავს გარდასულ დღეებს, შორეულ დღეებს, დედამიწა რომ არ გვიცნობდა ჩვენ, არც თავის თავს, ღამეებს, როცა მიწა ბორგავდა..
ბრძენი ადამიანები სიბრძნის გასაზიარებლად გაკითხავდნენ, მე კი მოვედი, რათა ავიღო თქვენი სიბრძნიდან. აი, ვიპოვე უფრო მეტი, ვიდრე სიბრძნეა.
ეს არის ანთებული სული თქვენში, უფრო და უფრო დაუცხრომელი რომ ხდება, სანამ თქვენ, მისი გაზრდის ვერშემმჩნეველნი, საკუთარი დღეების ჩასაქრობად დრტვინავთ.
ეს ცხოვრებაა, რომელიც სწორედ იმ სხეულებში ეძებს სიცოცხლეს, საფლავებისა რომ ეშინიათ.
აქ არ არის საფლავები. ეს მთა, დაბლობი აკვანი და საფეხურია. ყოველთვის, როცა მინდორს ჩაუვლით, კარგად დაუკვირდით - იქ, სადაც წინაპრები განისვენებენ, საკუთარ თავებს, ხელიხელჩაკიდებულ, მოცეკვავე თქვენს ბავშვებს დაინახავთ.
მართლაც ხშირად მხიარულობთ ისე, რომ ამის შესახებ თავად არ იცით.
სხვები მოვიდნენ თქვენთან ოქროს დაპირებებით. ირწმუნეთ მათი, მაგრამ მიეცით მხოლოდ სიმდიდრე, ძალაუფლება და სახელი.
დაპირებებზე გაცილებით ცოტა მოგეცით, მაგრამ უფრო მეტად დიდსულოვანნი იყავით ჩემდამი. უფრო ძლიერი სიცოცხლის წყურვილი მიბოძეთ. ხომ არ არსებობს ადამიანისთვის იმაზე დიდი საჩუქარი, რაც მის მიზნებს გამშრალ ტუჩებად აქცევს, ხოლო მთელს მის ცხოვრებას - ულევ წყაროდ.
სწორედ ეს არის ჩემი ჯილდო, ჩემი პატივი, რომ როცა არ უნდა მოვიდე წყაროსთან წყურვილის მოსაკლავად, ვხედავ - ცოცხალ წყალს თავად სწყურია და ვიდრე მას ვსვამ, ის მე მსვამს თავად.
ზოგიერთ თქვენგანს ეგონა, თითქოს ამაყი ვარ იმისთვის, რომ საჩუქრები მივიღო. დიახ, მეტისმეტად ამაყი ვარ იმისთვის, რომ მივიღო გასამრჯელო, მაგრამ არა - საჩუქარი.
თუმცა ტყის კენკრით ვიკვებებოდი გორაკებს შორის მაშინ, როდესაც ჩემი სუფრასთან დასმა შეგეძლოთ და ტაძრის შუშაბანდში მეძინა მაშინ, როცა სიხარულით შემიკედლებდით, მაინც თქვენი ნაზი ზრუნვა ჩემს დღეებსა და ღამეებზე ატკბობდა საკვებს ჩემი ბაგისთვის, ხოლო ძილს ხილვებში მიხვევდა.
თქვენ უხვად გასცემთ ისე, რომ ამას თავად ვერ ხვდებით. და ამისათვის ყველას გაკურთხებთ.
მართლაც, სიკეთე, რომელიც სარკეში იხედება, ქვად იქცევა. ხოლო კეთილი საქმე, საკუთარი თავით რომ იხიბლება, წყევლას შობს. ზოგი თქვენგანი უკარებასაც კი მიწოდებდა - მთვრალს საკუთარი მარტოსულობით.
ასე ამბობდით: "ის ტყის ხეებთან ბჭობს და ადამიანებთან - არა, განმარტოებით ზის გორაკებზე და დაჰყურებსო ჩვენს ქალაქს."
მართალია, მე ბორცვებზე ვძვრებოდი და მოშორებით ვხეტიალობდი, მაგრამ სხვაგვარად როგორ დაგინახავდით, თუ არა შორიდან და სიმაღლიდან? როგორ შეიძლება იყო ჭეშმარიტად ახლოს, თუ შორს არ იქნები?!
სხვები მეძახდნენ, მაგრამ უხმოდ ამას ამბობდნენ:
"უცნობო, მიუდგომელ მწვერვალებზე შეყვარებულო, რატომ ცხოვრობ იქ, სადაც არწივები იკეთებენ ბუდეს? რატომ ეძებ მიუწვდომელს? რომელი ქარტეხილი გინდა გააბა შენს ბადეში? რომელ იდუმალ ჩიტებზე ნადირობ? მოდი, ერთ-ერთი ჩვენგანი იყავი. მოდი, დანაყრდი პურით, წყურვილი მოიკალი ღვინით."
ისინი სულის სიმარტოვეში ამბობდნენ ამას, მაგრამ მათი სულის მარტოობა უფრო ღრმა რომ ყოფილიყო, მიხვდებოდნენ - მხოლოდ თქვენი ტკივილისა და სიხარულის საიდუმლოს ვეძებდი და თქვენი არსების იმ ნაწილზე ვნადირობდი, ზეცაში რომ ნავარდობს.
თუმცა მონადირე ნანადირევიც იყო, რადგან ბევრმა ისარმა დატოვა ჩემი მშვილდი მხოლოდ იმისთვის, გულზე რომ დამსობოდა.
ვინც ფრენდა, ის ხოხავდა კიდეც, რადგან როდესაც ჩემს ფრთებს მზის ქვეშ გავშლიდი, მათი ჩრდილი მიწაზე კუს სახით ეცემოდა. და მე, მორწმუნე, ეჭვს ვეძლეოდი, რადგან ხშირად ვისობდი თითს საკუთარ ჭრილობაში, რათა მეტად მერწმუნა თქვენი და უკეთ შემეცანით.
და აი, ამ რწმენითა და ცოდნით გეუბნებით: არ ხართ გამომწყვდეულნი თქვენს სხეულებში. ვერ დაგაკავებთ სახლები და მინდვრები. ყველაფერი, რაც ხართ, მთებს ზემოთ სახლობს და ქართან ერთად ქრის.
ეს არ არის ქმნილება, მზეზე გასათბობად რომ გამოძვრება ან სიბნელეში სავალს გათხრის, რათა ხიფათს დაემალოს, არამედ რაღაც თავისუფალი, სული, მთელს დედამიწას რომ მოიცავს და გაიჭრება ეთერში.
თუ ეს სიტყვები ბურუსითაა მოცული, ნუ ეცდებით მათ განმარტებას. ბუნდოვანია ყველაფრის დასაწყისი, მაგრამ არა - ბოლო. გამიხარდება, თუ გემახსოვრებით, როგორც საწყისი. სიცოცხლე და ყველაფერი ცოცხალი ბურუსში იბადება და არა კრისტალში.
ვინ უწყის, იქნებ კრისტალი გაფანტული ნისლია.
მინდა გახსოვდეთ, როცა მოგაგონდებით: ის, რაც თქვენში ყველაზე სუსტად და ბუნდოვნად ჩანს, ყველაზე ძლიერია და აშკარა.
განა თქვენმა სუნთქვამ არ აღმართა თქვენი ძვლები და გაამაგრა ისინი?
განა სიზმარმა, რომელიც არც ერთ თქვენგანს ახსოვს, არ ააშენა ქალაქი და მასში ყველაფერს მისცა იერი?
რომ შეგეძლოთ იმ სუნთქვის მიმოქცევის დანახვა, სხვას აღარაფერს დაინახავდით, რომ შეგეძლოთ მისი სიზმრის ჩურჩულის მოსმენა, სხვა ბგერებს ვეღარ გაიგონებდით.
მაგრამ ვერ ხედავთ, არ გესმით და ეს კარგია.
საფარველს, თვალებს რომ გიფარავთ, ასწევენ მხოლოდ ის ხელები, რომლებმაც მოქსოვეს იგი, ხოლო თიხას, ყურებს რომ გიხშობთ, გამოიღებენ მხოლოდ ის თითები, რომლებმაც მოზილეს იგი.
და მაშინ დაინახავთ, და მაშინ გაიგონებთ, და არ ინანებთ, რომ გამოსცადეთ სიბრმავე, არ ინანებთ, რომ ყრუები იყავით, რადგან იმ დღეს ყველა ფარული ზრახვა გაგიცხადდებათ და დალოცავთ სიბნელეს ისე, როგორც უწინ სინათლეს ლოცავდით.
ეს თქვა თუ არა, მიმოიხედა და დაინახა საჭესთან მდგარი მესაჭე, რომელიც ხან გაშლილ აფრებს, ხან სივრცეს გაჰყურებდა.
და დაუმატა:
ჩემი გემის მეთაური მოთმინებითაა აღვსილი. ქარი ქრის და ვერ წყნარდებიან იალქნები. საჭეც კი ითხოვს, მიმართულება მომეცითო, მაგრამ გემის მეთაური იცდის, როდის დავასრულებ სათქმელს.
მეზღვაურები, რომლებიც დიდებული ზღვის გუნდს უსმენდნენ, მოთმინებით მისმენდნენ მეც.
მეტი ლოდინი აღარ დასჭირდებათ.
მზად ვარ - ნაკადულმა ზღვას მიაღწია და დიდებული დედა ისევ იკრავს გულში თავის შვილს.
მშვიდობით, ორფალესის მცხოვრებნო, ეს დღეც დასრულდა. ის იხურება ჩვენ წინაშე, როგორც წყლის შროშანი თავისი ხვალინდელი დღის წინ.
რაც აქ მოგვეცა, შევინახავთ. თუ ეს არ გვეყო, ისევ შევიკრიბებით და ერთად გავიწვიდით ხელებს იმისკენ, ვინც უთუოდ მოგვცემს.
არ დაგავიწყდეთ, დავბრუნდები.
წუთიც და ჩემი სწრაფვა ქვიშასა და ქაფს მოაგროვებს სხვა სხეულისთვის. წუთიც, სულ ერთი წუთი სიმშვიდის ქარზე, და სხვა ქალი მშობს.
მშვიდობით, ორფალესის მცხოვრებნო, და ახალგაზრდობავ, რომელიც აქ გავატარე. გუშინ არ იყო, სიზმრად რომ შევხვდით...
მიმღერდით ჩემს მარტოობაში, მე კი თქვენი მისწრაფებებისგან ცად აწვდილი კოშკი ავაშენე. მაგრამ აი, დასრულდა სიზმარი, ძილი და გარიჟრაჟმაც გადაიარა.
შუადღე დაგვყურებს. ნახევრადგამოღვიძება დღედ გადაიქცა და განშორების ჟამი დადგა. თუ ისევ შევხდებით მოგონებების ბინდბუნდში, კვლავ ვისაუბრებთ და კიდევ უფრო გულში ჩამწვდომ სიმღერას მიმღერებთ.
თუ სხვა სიზმარში შეხვდება ჩვენი ხელები, ცაში სხვა კოშკსაც ავაშენებთ. ეს თქვა და მეზღვაურებს ნიშანი მისცა. მათ მყისვე აუშვეს ღუზა, ჩამოხსნეს გემი მისადგომიდან და აღმოსავლეთისკენ გაცურეს.
ორფალესის ხალხს ყვირილი აღმოხდა, ერთი გულიდანო თითქოს. ეს ხმა საღამოს ბინდში აიჭრა და ზღვაზე ისე გაისმა, გეგონებოდათ, საყვირში ჩაჰბერესო.
მხოლოდ ალმიტრა დუმდა. მზერით აცილებდა გემს, ვიდრე ის ნისლში არ გაუჩინარდა.
და როცა ხალხი მიმოიფანტა, ის ისევ იდგა მარტო ნაპირზე და გულში იხსენებდა წინასწარმეტყველის სიტყვებს:
"წუთიც, სულ ერთი წუთი სიმშვიდის ქარზე და სხვა ქალი მშობს..."
თარგმნა ნინო დოლიძემ
