შენ მასწავლე სიყვარული,

გულთ სიკეთე გედგა მზედა,

მრავალ ღამეს მითენებდი,

მენატრები, ჩემო დედა.

აკვნის თავთან ჯვარს მიდებდი,

სულში სითბო დამებედა,

როცა პირველ ნაბიჯს ვდგამდი,

შენი ხელი მედგა მწედა.

ჩემთან დარდებს არ უშვებდი,

ლოცულობდი ზედიზედა,

შენ მასწავლე სიყვარული,

სამშობლოსი სხვებზე მეტად.

მენატრება შენი სითბო,

ჩემი ტკბილი ’’ვაი დედა’’

იავნანას მიმღეროდი,

მაძინებდი ხელებზედა.

მაგ ხელების ნაზი სითბო,

დღესაც მათბობს, წლებსა ზედა,

ალბათ ბევრჯერ გულსაც გტკენდი,

მაპატიე, ჩემო დედა.

ლამაზო და მშვენიერო,

აღმატებულ, დროთა ზედა,

მიყვარხარ და მენატრები,

ჩემო თმაჭაღარა დედა.