ჩემი ფიქრის მზე შენა ხარ, დედა,

და ფიქრის თოვლიც, თოვლი ცისფერი...

ასე მგონია (რაკი ვერ მხედავ!),

შენი იმედის თვალი მიცქერის.

ვერ გაგახარე, - სულს მიღრღნის ეჭვი,

მზე გარდასული მექცა გოდებად

და მონატრების იმ ლაგამს ვღეჭავ,

თანდათანობით სულ რომ მოკლდება.