გველამაზება სამშობლო,

მისით გული გვაქვს დამტკბარი,

”გვაქვს უთვალავი ფერითა”

აყვავებული ბაღნარი.

შენ, - საქართველოს სიტურფევ,

მზესავით ამომავალო.

შენის მადლით და იმედით

გინდაც ხმელეთზე გავალო!

მზეში ჩაძირულ

ცა-ფირუზს

უკვდავი სხივი ნთებია, -

მონაბუქარი მზექარი, -

თავისუფლების ფრთებია!

შეხედე, მთებზე სწერია:

არ გადვიტაროთ მტერია!

ბევრი გვყოლია მტარვალი,

სამშობლო აუმტვერია!

მაგრამ ვიბრძოდით, ვიღწვოდით,

მკლავით, გულით და გონებით:

”მიღწვიან, მომიგონებენ,

დამლოცვენ, მოვეგონები!”

ასე ყოფილა ძველათვე,

ასე ვყოფილვართ ჩვევადი, -

ჩვენამდი,

ჩვენს გაჩენამდი,

სულთადგმა - თვალისჩენამდი!

შენ, - საქართველოს სიტურფევ,

მზესავით ამომავალო,

შენის მადლით და იმედით

გინდაც ხმელეთზე გავალო!