შენ წაგიყვანეს უცხო ბილიკით,

უცხო მტვერი და ბორკილი ზიდე.

პირაქეთ გსურდა, დარჩი პირიქით

და ვერ დაბრუნდი ვერაფრით გზიდან.

როგორც ლაჟვარდში წასული ბოლი

მშობლიურ ქოხის საკვამურიდან,

შენ მზერა ცისკენ გაგექცა თრთოლვით,

როცა მოგწყვიტეს ქართლის გულიდან.

ქართლში დასტოვე მაისის სუნთქვა,

გაზაფხული და ვარდების მტვერი

და სულში ღამე შეიცან უტყვად

შენი მიჯნურის თვალების ფერი.

როგორ აჰკაფა ვერაგმა ვაზი

და როგორ მოსრა ლურჯი ყანები.

გაგონდებოდა მიმავალს გზაზე

დედის ცრემლები სათაყვანები.

ცისკენ გაგექცა მზერა დაღლილი;

მთვარე გაჩრილი ჩანდა ღრუბლებში,

როგორც ნატეხი შენი მახვილის

გულმკერდშელეწილ თათრის უბეში.

შენ წაგიყვანეს ირიბი გზებით,

გკლავდა წყურვილი,

გახრჩობდა სიცხე.

დაივიწყეო - გიბრძანეს ცემით,

სამშობლო მაინც არ დაივიწყე.

მეხვაშიადე არავინ გყავდა,

ასე გატარეს დიდხანს და დიდხანს,

როცა დაეცი შირაზის კართან,

შენ გაიგონე ქართული სიტყვა.

გრძნობდი: საგულეს აღარ გეტევა

გული ჭმუნვაში, დარდში ნათრევი.

იქნებ წამოდგა მკვდრეთით ქეთევან

და დაიკივლა - ნუ გათათრდები!

იქნებ ის იყო სული უკვდავი

შანთით დასერილ წმინდა სხეულის?!

იქნებ ის იყო სული უკვდავი

იმ სხეულიდან გამოქცეული?!

და შენაც სული აზიდე ცამდის

დაცემულმა და გზაზე ნათრევმა…

- ნეტა რას ერჩი, თათარო, მაგ ბიჭს,

ქართველია და არ გათათრდება!