მახსენდება კორბოული,

ჩამომჯდარი ჩეროსთან,

აივნიდან თავმომწონე

იმერეთი მღეროდა...

ქალბატონი ლეონინეს

დედის თბილი ხელებით

მეფერება და მეღვრება

იმერეთის ფერები...

იმერეთი თიხის ზღვაში

ასჯერ ამოევლება,

და მწვანეში ამოყვინთავს,

თონეებად, ქვევრებად...

სტუმრის ხილვით გაიხარებს,

წელში გაიმართება,

სუფრის თავში ჩამოდნება

ჭინჭილებად, ყანწებად...

ხაჭაპურში ჩაგიძვრება,

მჭადის გულად გექცევა,

სტუმრის ჯიბრზე აენთება,

სიმღერებად, ლექსებად...

და თუ ძილი მოგერია,

ნაბახუსებს, ნავახშმევს,

ლაჟვარდებში აგიტაცებს

და ბავშვივით დაგარწევს...