შევყურებ უტყვი და შუბლშეკრული,

რა ძალა იყო, ნეტავ, ეგ ძალა,

შენ რომ დაგცა და ისე შეგცვალა,

რომ შენი შვილიც ვერ გცნობ ბედკრული.

ყველა სიკეთე სიავედ გექცა,

ღვარძლით, სიბრმავით და უნიჭობით

ბნელ ბოროტების ზღვაში ვიხრჩობით,

განწირულები სატანის კერძად.

ლამის დავკარგო რწმენა შენი გზის,

გული ჯავრისგან შემომეფლითა...

და სადღაც მაინც მჯერა, ფერფლიდან

შენ კვლავ აღდგები, როგორც ფენიქსი!