შენ ბოროტებას სტრიქონები როგორ გადაშლის...

წინაპართ ღვარძლი ჩემს ძარღვებში ისევ მოღელავს.

სწვავდი ქვეყანას, გამოგქონდა დიბა-ატლასი

ჰარამხანებში ხათუნების შესამკობელად.

გრძნობდი, შაჰობაც განგებისგან რომ ვერ გიხსნიდა.

მაშ, რატომ გედგა ღვინის ჯამთან ჯამი სისხლისა?!

როცა დაეცი მეფე მგოსანს მახვილთა ელვით,

რად არ იგრძენი პოეზიის წმინდა ნათელი...

რად არ იგრძენი... ხალხის სისხლით ისე დათვერი,

თვით ფერეიდანს დააფრქვიე ქართველთა ცრემლი.

მილიონების ბედ-იღბალს რომ ხმლით იმონებდი,

ბნელ სამარეში საგანძურად რა ჩაგყოლია?!

სისხლიან პოეტს უკუღმართი გული გქონია,

მიტომ უკუღმა დაგიწერე მეც ეს სონეტი!