საქართველოს მთებს ღამის ბინდი შემოჰფენია,

ხმაურობს ხევი არაგვის ხმაზე.

ჩემი მოწყენაც იოლია, ის ნათელია -

შენის მშვენებით და შუქით სავსე.

აღსავსე შენით, მხოლოდ შენით, სიჩუმე დადგა

და აღარავინ მიღვიძებს დარდებს.

და ისევ იწვის ჩემი გული და უყვარს, რადგან

არ შეუძლია რომ არ უყვარდეს.