მახსოვს, პირველად სასწავლებელში

წასაყვანად რომ მე გამამზადეს.

მაშინ ანბანი მომცეს მე ხელში

და შორსა გზასა მე გამამგზავრეს.

ვხედავდი, მინდვრებს რომ ვშორდებოდი,

ნაჩვევ ბაღებსაც ვეთხოვებოდი,  

დაღონებული მწარედ ვსტიროდი,

მაგრამ არავის ვებრალებოდი...

მხოლოდ ეს მახსოვს, - გამომყვა დედა

და მითხრა: "შვილო, კმარა, ნუ სტირი,

ვინც სახლში დარჩა, რა გააკეთა,

ვინ მოიშორა თავიდან ჭირი?

გიყვარდეს სწავლა, გულმოდგინება,

შრომა და გარჯა ნუ დაგზარდება!

მუდამ გახსოვდეს, რომ შენი ცოდნა

შენსა ქვეყანას გამოადგება.

იყავ ბეჯითი და გქონდეს სმენა,

დიდი განძია სწავლის შეძენა,

მაგრამ ამას გთხოვ ყველაზე მეტად

გულით გიყვარდეს სამშობლო ენა!

მერწმუნე, შვილო, გამოცდილია,

თუ საძირკველი დანგრეულია,

მაშინ კედლების აშენებისთვის

ყოველი შრომა დაკარგულია.

ამ სიტყვებითა დედაც მომშორდა,

და ეს მას აქეთ დამამახსოვნდა, -  

რომ ის ამ სიტყვებს გრძნობით ამბობდა,

თვალთაგან ცრემლებს ფრქვევა გაჰქონდა.