გაზაფხულს ია ამოდის, 

სთველში ირემი ჰყვირისო, - 

ეს ჩემი გული ტიალი 

ისევ და ისევ სტირისო.

ღამით მინახავს მთის პირად 

ბუ გულსაკლავად ჰკიოდეს; 

ნეტავ, თუ კიდევ სხვასაცა 

ჩემებრივ გული სტკიოდეს?!

მითამ სუყველას ბოლო აქვს, 

ზღვანიც-კი დაშრებიანო; 

მაშ ჩემის გულის დამჭრელნი 

რატომ არ გასწყდებიანო?!