გაზაფხულს ხეთა ჯარიც თან ახლდა, -

ტყეს სად ჩააცვა მწვანე წვრილთვალა?! 

ხედავ, ბუნება ისევ განახლდა, 

მთა-ბარმა ფერი ისევ იცვალა!

იქუხა ცამ და ღელე ღრიალით 

მოვარდა ყალყზე შემდგარ ზვირთებით; 

ცეცხლის გამჩენი, ნაკვერცხლიანი, 

ატმის ტოტებზე დასკდნენ კვირტები.

ისევ გალობად დასხდნენ ფრთოსნები, 

ყაყაჩოს შავი შვენის ხალები; 

ყველას დაუდგა ჟამი ოცნების, 

განახლების და ფერისცვალების.

შენც სიჭაბუკე უკანვე იხმე, 

მაგრამ ვაი, რომ დრო სჯის სხვაგვარად; 

არ დაბრუნდება განვლილი სიყრმე, 

არ გაშავდება შენი ჭაღარა...

ცეცხლი სისხლს აღარ აახმიანებს 

და ნანობ როცა ასაკში შეხველ, 

რომ გაზაფხული ადამიანებს 

ცხოვრების გზაზე ეკუთვნის ერთხელ...

იმ ერთისთვისაც უფალს მადლობა, - 

განვლილზე აღარ გვმართებს გოდება...

და მაინც არის უსამართლობა, 

რომ სიყმაწვილე არ მეორდება.