ისე მშვიდია ეს გაზაფხული,

თითქოს, უბრალოდ თამაშობს ბავშვი

და თავის უცხო წარმოსახვებით

კვლავ ინარჩუნებს სიზმართან

კავშირს...

გადახუნებულ დღეთა აკიდო

მოგონებების შემორჩა ხარდანს;

სხვა არაფერი არც გვაბადია,

ამ უსიცოცხლო წარსულის გარდა.

თუმც ხიდი - უკან დანაღმულია,

მაინც გავრბივართ გულისხეთქებით

და გაზაფხულზე,

ატმის ხესავით,

მოგონებათა ნაღმზე ვფეთქდებით...

და დაფლეთილი ჩვენი სულები

იძირებიან წვიმათა შვავში,

ისე უბრალოდ და გატაცებით,

ისე საშიშად

თამაშობს ბავშვი...