მთის დაბლა, ვიწრო ღელეში

ია მოთქვამდა, ჩიოდა,

კურცხალ-კურცხალი ცრემლები

თვალებზე გადმოსდიოდა.

ნიავს ვერ გალაღებოდა

საბრალო თავის ენაზე,

ვერც მზე-მთვარისთვის დაეკრა

თვალი ცის დატანებაზე.

სად იყო მისთვის ცვარ-ნამი,

ციდან ნამცვრევი დილისა,

ან საამური რაკრაკი

ბულბულის, ენა ტკბილისა!

ყველა ესენი შორს იყვნენ,

ის ყველას დაშორებოდა,

მისი ლამაზი ფოთლები

დღითი დღე უფრო ჭკნებოდა.

ზვავს მოეგლიჯა მის არე

სულ მთლად ძირ-ფესვიანადა

და ჩაეტანა ღელეში

მეზობელ-მტრებიანადა.

ზედ ძეძვი გადაჰფაროდა,

მზე არსაიდან სწვდებოდა,

ხელს მაინც მისკენ იშვერდა

და გულით ევედრებოდა:

- მზეო, მომხედე, მიშველე,

გამათბე შენი სხივითა,

ცა მოჭედილი მაჩვენე

ელვარე ვარსკვლავ-მძივითა.

ტირილით გემუდარები,

ცრემლი ვერ მომიწვდენია,

უკანასკნელად დამიტკბე

სიცოცხლე, რაცა მშთენია!

- იავ, ხომ იცი, მწადია

შენი გათბობა გულითა,

რახანი არის ვივსები

მეც შენი სიბრალულითა.

მაგრამ როდესაც სხივები

შენის გზით ამოკრთებიან,

მაშინვე შავი ღრუბლები

ზედ ნაბდად ეფარებიან.

შენ ძეძვი გფარავს, მე ნისლი,

ზღვიდან ღრუბლებად წვეული,

და ვეღარ ატანს შენამდის

ჩემი სხივების შვეული.