ეს გაზაფხულიც მოვიდა,

აგერ ჩამოშრნენ მთანია,

საპირიქითოდ გაიხსნენ

თოვლით შაკრულნი გზანია.

აღელვებულა არაგვი,

ფშავ-ხევსურეთის წყალია,

მოხუის, მთა-კლდეთ შასტირის,

როგორც ძმის კუბოს ქალია.

იაც რომ ამოჩენილა,

ბრიყვის ჩადუნას რძალია,

ეკლებში თავსა მიმალავს,

ბუნების ეშხით მთვრალია.

სუყველა დამშვენებულა,

მაღა ცა, დაბლა ბარია.

მარტო ეს გული საწყალი

წინანდებულად მკვდარია.