მე ახლა მხოლოდ ამ თოვლით ვცხოვრობ,

მათოვს და მათოვს თეთრი ვარდები,

და როგორც შენი დუმილი - თოვლიც

სავსეა თრთოლვით და ჟრუანტელით...

სავსეა, სავსე... და მხარზე მაზის

მხურვალე თოვლი არწივის მსგავსად.

და შავად ბზინავს ტრამვაის ხაზი,

რომელიც უკვე არ მიდის არსად...

ფრთებშეტრუსული მიფრინავს ქარი,

თითქოს დააფრთხეს ჩემმა ჩრდილებმა...

და მავიწყდება ზურგს უკან მდგომი

მოვალეობა და მორჩილება.