სულში ქარბუქობს შუაგული ზამთრის სეზონი,

ფიფქივით მათოვს მონატრება და გულს მისერავს, 

აბობოქრებულ მდინარეებს არ უჩანს ფონი, 

იმედიც თან მაქვს, თუმც მამხნევებს უკვე ისე რა…

მზეც ბჟუტავს ჩემში, ისე როგორც მზე ნაზამთრალი, 

სარკმლიდან ვუმზერ სახურავზე მიბმულ ლოლოებს, 

ხან მივეგდები სარეცელზე გრძნობებით მთვრალი

და იმ ლექსს ვუცდი, ტანჯვაში რომ დამაბოლოვებს.

სამყაროც თეთრი, ცრემლისფერი გზებით გაივსო, 

წაგებულს ვგავარ, ჩემი ჩრდილი მზერას მარიდებს,

თითქოს აღარც მსურს ზამთრის სევდა გავამაისო, 

ჩანს, უმოწყალოდ მივეჩვიე გულ-ცივ ამინდებს.