ეს საოცნებო ფანტელი ფიფქის

მოდის და თითქოს ოცნებას მპარავს

თან ქუჩას თეთრი საბანი ფარავს

რომლის ქვეშ მიწაც ინახავს სითბოს

დაბნეულია გამვლელიც თითქოს

და იმის შიშში არ მოხვდეს გუნდა

საბრალოს სახლში შეასწროს უნდა

ყურება მიყვარს ფიფქების ვარდნის

როდესაც თოვლი მაღლიდან ბარდნის

და თუკი თეთრად მინდვრებზე დადებს

სულიდან ვიღებ ვინ იცის რამდენს

ნაღველს და სევდას ფიქრებს და დარდებს

გულში სათუთად ნამალს და მოვლილს

და პირველ მოსვლას ვზეიმობ თოვლის.