ვინ მიგელავს ღამეში ტევრსა ქარიანს?

შვილი მიჰყავს პატარა, მუჩქარია.

არ აშინებს გზაწვრილი არავითარი,

ბიჭი მყარად უპყრია, გულზე მიმთბარი.

შვილო, რატომ შეშინდი, რა დაგემართა?

შეხე, მამა, ღელისპირს მეფე თხმელნართა!

გვირგვინი აქვს! კუდი აქვს! ხევს დაჰყოლია!

არა, შვილო, დამშვიდდი, ნისლის ზოლია.

ჩემი გახდი, პატარავ, არ მყავს ვაჟები,

ლამაზ-ლამაზ თამაშებს გეთამაშები.

ავსილია ნაპირი ვარდით, იითა,

დიბით მოგრთავს დედამტე, დარაიითა".

მამა, ყური მიუგდე, ნუთუ არ გესმის,

ხმები მისი ლაქარდის, ნელი ალერსის?

შვილო, არაფერია, ნუ შეშფოთდები,

ქარმა შეაშრიალა ხმელი ფოთლები.

"იქ გახედე პატარავ, სადაც ლელია,

ნახე, ჩემი ასულნი როგორ გელიან!

დაგიწნავენ გვირგვინებს, გილალავებენ,

გიმღერებენ, გიროკვენ, გინანავებენ".

მამა, სადაც ნაპირი ვერცხლისფერია,

თხმელნართ-მეფის ასულნი ქარში მღერიან.

შვილო, მკვდარი ფლატეა, გადავერცხლილი,

წნორები დგას ბებერი, გადავერცხლილი.

"ჩუმად მსურხარ პატარავ, მესალბუნები,

არ წამოხვალ, წაგიყვან ნება-უნებლივ."

ჩქარა, მამა, გვეწევა! ხელი შემართა!

მამა, გულზე მეწვდება მეფე თხმელნართა!

მიქრის ცხენი, ფლოქვებით ელვის მკვესარი,

მამის მკერდზე წრიალებს ბავშვი მკვნესარი.

აჰა, კიდეც მიადგნენ სახლის კარიბჭეს,

მაგრამ მამის მკლავებში ბავშვი მკვდარი წევს.