ეს ცისფერი საღამო, ნაზი და ურბილესი,

ახლაც ისე წყნარია, როგორც იყო ომამდი.

ვარსკვლავიან ღამეში ისე შედის თბილისი,

როგორც ოკეანეში შუქჩამქრალი ხომალდი.

მდუმარებენ ვარსკვლავნი და იისფერ თაღიდან

ცვივა თოვლის მტვერივით მოციმციმე წვეთები.

მდუმარებენ ვარსკვლავნი, მაგრამ ბნელ ოთახიდან

ვხედავ, როგორ ავარდნენ ცაში თეთრი სვეტები.

თითქო სწყვეტენ ვარსკვლავებს მოელვარე ხელები,

თითქო ზღაპრულ ფრინველთა ანთებული ფრთებია.

ირხევიან სვეტები, ვით გრიგალში ხეები,

ანათებენ, ელავენ და უეცრად ჰქრებიან.

შემდეგ ღამის ჰაერი, ნაზი და ურბილესი,

ისევ ისე წყნარია, როგორც იყო ომამდი.

ვარსკვლავიან ღამეში დგას ჩამქრალი თბილისი,

როგორც ზღვაში გასული უსინათლო ხომალდი.