მერცხლის ფრთების მოიმედეს

გაზაფხული მომივიდა,

ვუცქერ ნუშებს, ატმის ყვავილს

და მზეს - ლომის თავივითა.

ცისარტყელა!

ჩქარა, ბოძი -

ცისარტყელის დასარჭობლად!

მოერიდე, ნუ შეხედავ

მახათის მთას ნასახრჩობლარს.

მაგრამ მე თავს არ დავიხჩობ, -

გინდაც იდგეს სახრჩობელა,

რადგან მთები და ბაღჩები

ჩახჩახებენ მზეში - ყველა.

რადგან ვაშლის ყვავილები

ირმის რძეზე თეთრი არის

და თბილისის ძველ ქუჩებში

დატკბილდება ხეტიალი.

რადგან ჩემი სიჭაბუკე

აქ ყოველწლივ მეორდება

და ლამაზი, მთვარისპირა,

ხეივანში მელოდება...