ურიცხვი ვარამის მნახველები,

არაპირმოთნე და საქმენაღდები,

სხედან მკერდსა შინა პატარა ნაღმებით.

თითქოს აფასებენ ნაჯაფ-ნახელავებს,

დროდადრო კოჟრიან ხელებს დახედავენ,

დროდადრო თითქოსდა... ოცნებას აპურებენ,

ზეცას კრძალვითა და კდემით აჰყურებენ.

ალაზნის ველივით დაფიქრებულები...

დამუნჯებულები სათქმელით ულევით...

მაგრამ გახელებაც იციან კახელებმა,

აჰა, ალავერდი, სიდინჯე, გახევება.

თუმცა უწყიან, რომ სოფელი წამიერობს,

მაინცა მღერიან: "მრავალჟამიერო"...

ათასი ჭირისა და ვარამის მნახველებო,

ეს თქვენ გაგიმარჯოთ, ძმებო კახელებო