ღამის ნაბადი გახუნდება ცივ ალიონით,

დამთვრალ კაფეში მზის მოსვლამდის დამაყოვნდება.

წამიღებს ფიქრი - ჭიქა ლუდით, - შავ ყალიონით

და მთვარეულად ჩემი სახლი მომაგონდება.

ისლით ნახური წაბლის ოდა - ლხენის ბანაკი,

გიშრის ყანწებით ლალის ღვინო - სახე მზიანი,

თავაზიანი იმერეთი და ფაფანაკი,

ჩემი ოჯახი გულღია და ხალისიანი.

გამოცოცხლდება ჩვენი ჭალა და თევზაობა,

მთა ნაქერალის ზურმუხტებით გადანამწვანი,

მარად ბრწყინვალე, ქედმაღალი ნათესაობა

ცხელ ანდამატით შეჯაჭვული რვანი და-ძმანი.

წინ მიგვიძღვება ვერცხლის წვერით მამა გიორგი,

ღვთის მშობელივით თავს ვევლებით დედა მინადორს,

და ჩემი სისხლი შრება ისე, როგორც იოდი,

როდესაც თვალი ძვირფასებთან ვეღარ ბინადრობს.

მომენატრება უცნაური, ჩუმი სოფელი,

მარჯნის ვაშლები - ბავშვობაში ჩემი დარგული -

და ავტირდები მე - მსოფლიოს უარმყოფელი -

უცხო ქალაქში სასიკვდილოდ გადაკარგული.