ოსმალელმა ქართველ ქალსა შემოჰფიცა სიყვარული,

ჰკადრა - „ტურფავ, ცეცხლის ალსა შენ მიეცი ჩემი გული;

დამეკარგა სულ იმედი, ცრემლიც ბევრი დამედინა,

მოწმად მომყავს მუჰამედი მისი მექქა და მედინა!“ -

რუსმა ჰკადრა: „ფრთხილად ქალო, ურჯულომ არ შეგაცდინოს,

მასში რაა სატრფიალო, ჰქეიფობს და არ სვამს ღვინოს!

შენს სიტურფეს, გულის ძგერას, დააფასებს იგი განა?

შენც დაგაჭკნობს, ვარდის ფერას, მის უმზეო ჰარამხანა.

ტურფავ, ჰნახე ჩემი მხარე, ნახე როგორ მიიშლება

მის სივრცეზე მოელვარე დასავლეთის მონათება;

ამ შუქითა მოხიბლული შენც გახდები ბედნიერი,

ქალო, ჩვენ გვაქვს ერთი რჯული, ერთიც უნდა გვქონდეს ჭერი“ -

ქალმა ბრძანა: „დამეხსენით, ორთავესა გიცნობთ კარგად;

ნდობა წმინდა, სავსე ლხენით, ორთავესა დაგეკარგათ;

ჯერ არ მახსოვს აქამდინა დღე უღრუბლო, უბურუსო, -

არც მექქა მწამს, არც მედინა და არც შენი ფიცი, რუსო...“