ვარდობა იყო, როცა წახვედი,

ზლაზნია ღრუბლებს რომ მიეფარე

და შორს ამღერდი თბილისის მტრედი.

ვარდობა იყო, როცა წახვედი,

მშობლიურ ქართლის გაჰყევი ქარებს...

ახლა მანდ გალხენს ველი ხმოვანი,

და ის ყაყაჩო - შენ რომ ჰკრავ ძნებად.

კაკლების ჩრდილი ათასწლოვანი.

ახლა მანდ გალხენს ველი ხმოვანი,

ის მზეც, შენს მკერდზე რომ დადუღდება.

როგორ შევნატრი, ნეტავ იცოდე,

ყვავილს, რომელსაც შენ ახებ ხელსა.

ბულბულს მომლხენსაც კი შეიცოდებ.

როგორ შევნატრი, ნეტავ იცოდე,

სადაც შენა ხარ - იმ სამოთხესა.

ნუთუ იმიტომ ვარ გაჩენილი,

რომ შენზე ტკბილი ოცნება მეყოს,

შენგან შორს ვიყო მარად შთენილი?

ნუთუ იმიტომ ვარ გაჩენილი,

რომ შენი ლანდიც კი არ შემეხოს?