რუსთველის პირით ნათქვამო ამბავო ოქრო-ნაყარო,

ამღერებულო სიტყვებო: "რომელმან შექმნა სამყარო",

სიმღერავ ავთანდილისა და ცაზე შვიდო მნათობო,

შვიდ საუკუნის წყვდიადში ელვასებრ გამონაკრთობო!

ტარიელის ხმლის ჟღარუნო, წერილო ტყვე ნესტანისა,

ინდოეთის მზით ნაქარგო ზოლებო ვეფხის ტანისა,

ფაფარაშლილო ლომებო, მრისხანედ მონავარდენო,

გაპარულ გმირის ანდერძო, სიბრძნევ, სინათლევ ამდენო;

მინდა მე თქვენი მზეობა გულს მეათასედ ვახარო,

ნაგრძნობით განცვიფრებულმა თავი მადლობით დავხარო.

ვისმინო შორი ყივილი ანთებულ ბედისწერისა,

დახურულ თვალზე დამეცეს ნამსხვრევი სხივთა ჩქერისა.

დაუცხრომელო გმირებო, რკინის სიმტკიცით ნაგებნო,

სინათლისათვის მებრძოლთა უკვდავო ამხანაგებო,

მახარებს ჩვენს დიდ ბრძოლაში თქვენი გმირული შემოსვლა,

თქვენი ბრწყინვალე სახელის ახალი სხივით შემოსვა.

თქვენ გაანათეთ შორი გზა, მანძილი შვიდასწლიანი,

უმთვარო ღამის სიბნელეს ცა გადმოჰხურეთ მზიანი,

აავსეთ შუქით ქვეყანა, მინდორი, მთა და ხეობა,

გვასწავლეთ ბრძოლა მედგარი, სიმაგრე, მძლეთა მძლეობა.

და თქვენ მოგბაძა ქვეყანამ: თქვენებრ თქვენის გზით ვიარეთ,

თქვენი უდრეკი მხნეობა, თქვენი სვე გავიზიარეთ,

ავმართეთ დროშა მზიური, გზა გავარღვიეთ კლდოვანი,

გმირულ სიკვდილზე ვაშენეთ სიცოცხლე სახელოვანი.

ბევრჯერ გვიმუხლთეს ქაჯებმა, გვაშორეს გულის სიამეს,

ორმო გვითხარეს უძირო, გვაბრძოლეს, დაგვაზიანეს,

მაგრამ ბნელეთის შვილებმა ვერ გვძლიეს, ვერც დაგვაბრკოლეს:

მოვარდნენ თქვენი ვეფხვები, უფსკრულზე გადაგვაქროლეს.

გაგვიძღვა გმირი უტეხი, გაუღუნავის რვალისა,

სული ჩაგვბერა დევური, აგვანთო, აგვახალისა. 

შევჯარდით, ელვა ხმლებისა ღრუბლიან ზეცას შევფინეთ,

დავლეწეთ ციხის კარები, გველს მთვარე გავაშვებინეთ.

მზე ამოვიდა. ვიხილეთ ქაჯეთი ძირს დამხობილი.

დგას ტარიელი ნესტანთან ყელი-ყელს გადაჭდობილი.