მე ქვეყანაზე ერთხელ მოვედი

და მინდა მისთვის თავი გავსარჯო,

ხოლო როგორი ვიყავ პოეტი,

ეს დრომ და კიდევ ხალხმა განსაჯონ.

დიდების მახრა არ შემჩენია,

საკუთარ ლექსებს მშვიდად ვუყურებ,

მშვენივრად ვიცი, არ ვარ გენია,

იქნებ ვერც გავცდე ჩემს საუკუნეს.

ბევრ უღირსს დაფნით ადრეც ვამკობდით,

ბევრს ყალბი პოზა დღესაც უხდება,

ჩავხედავ შენს წიგნს და დანაკოდი

გული ცრემლებად ამოდუღდება.

განა სულ ვარდი დარგო წარსულმა,

ბევრმა სტრიქონიც კი ვერ გამართა.

მაგრამ შენს ლექსში სიტყვამ ქართულმა

თავადურ ეშხით გაინავარდა.

გაზაფხულის მზე ქედებს აკვდება,

ირემი ირემს უხმობს ბღავილით,

ვაი, რომ უკვე არ აყვავდება

უღვთოდ დამჭკნარი შენი ყვავილი.

თუ რამ ავი გვჭირს, ისევ ჩვენგანვე,

თუ ვინმე გაგვცემს, ისევ მოყვასი,

ჰგავს საქართველო ამით ესპანეთს

და შენი ბედიც ბედს გავს ლორკასი.

მაშ, ერთ წელს ჭირი ვინ დაანათლა

აქეთ ივერებს, იქით იბერებს

და ენატრება შვილი გრანადას,

და ენატრება შვილი იმერეთს.

დარდით მოკლული და დაყურსული

ჟამი-ჟამ ისევ შენს წიგნს მივწვდები,

მიმზერ ბავშვივით ტუჩგაბუსხული

და ვიცი, ვიცი რაზეც მიწყრები.

რომ ვერ ჩავიცვი რკინის წაღები

და ვერ დავყევი უცხო ტრამალებს,

რომ ვერ მივაგენ სისხლით დაღებილ

და გადაკარგულ შენს ცივ სამარეს.

იქნებ არც გერგო მიწა დამზრალი

და მშიერ მგლების გახდი საკბილო,

მინდა ეს გული ბოღმით გამსკდარი

უცხო სივრცეებს გადავაკივლო.

შენ უნდა ბინად გქონდეს მთაწმინდა

და ვაშლი გულზე ყვავილს გაყრიდეს,

როგორ ეგონათ მათ, ვინც გაგწირეს,

რომ შენთან ერთად ლექსიც დახვრიტეს.

არა, არ შეწყდა შენი სიმღერა,

მიმქრალი ცეცხლი უფრო გაჩაღდა,

ამ ლექსებიდან მზე რომ იღვრება,

ეგ შენი გულის მზეა ჩახჩახა.

სიტყვაა, კლდისგან გამონათალი,

კახო, ნატანჯო და ბედდამწვარო,

მინდა ჩემს შვილებს შენი მართალი,

გაუხედნავი ლექსი ვასწავლო.

სხვა კი, რას ვუზამ ნაღველს გალესილს,

მოძმე იგლოვო ესეც ნიჭია,

ჩემს გულს ვიოხებ, თორემ ამ ლექსით

შენ რას შეგმატებ, ტკბილო ტიციან.