გაფართოებულ ჩამქრალ თვალებით,

ხოგი ოსტატი,

ზოგი მხედარი...

თავს დაგვყურებენ,

გარდაცვალების

მრუმე ნისლიდან ან რას ხედავენ.

თან გვსურს ჩამოსხსნა,

თან გვეხათრება, -

ყველას გვდარაჯობს ის დღე წყეული...

ჰკიდია, როგორც ძველი ხატები

მლოცველებისგან ზურგშექცეული.

როცა საფიქრალს გადაეყრები

და დაივიწყებ ხატებს სრულებით...

ფანჯრებს აწყდება ღამის პეპლები -

მოხეტიალე მათი სულები.

თავს დაგვყურებენ...

ვინ ერთგულია

მათი ხსოვნისა;

ვინ წარმწყმედელი,

რას მიხვდებიან,

დაშვებულია

თვალგაუღწევი ფარდის კედელი.

სხვა რა...

მოვწმინდოთ, რა საძნელოა,

რომ დასევია მტვერი მღილივით...

როცა ვსვამთ ხსოვნის სადღეგრძელოებს,

შეგვაკრთობს მათი მწარე ღიმილი.

ვაი, ცხოვრების ლარო ბედკრულო,

ზოგჯერ საკუთარ ტკივილს ასხვისებ;

თითქოსდა, რომ არ გვისაყვედურონ,

ვამშრალებთ იმათ ხსოვნის სასმისებს.

თავს დაგვყურებენ...

შუბლშეკრულია

ზოგი, ზოგი კი თითქოს ხალისობს...

ან რას ხედავენ,

დაშვებულია

ჩვენს შორის ფარდა სამარადისო.

დაშვებულია გარდაცვალების

ფარდა, ყველაფრის გადამკეტავი...

ჰო, მაგრამ ფრთხილად,

დედის თვალები,

იქნებ, ყველაფერს კარგად ხედავენ.