სახლის წინ იდგა პატარა თუთა,

პატარა არა, ჩემზე ხნიერი;

ცისკენ იწევდა, თითქოსდა სურდა

შევსება ციურ სიცარიელის.

როცა მრისხანე ქარები ჰქროდა

და კრთოდნენ ელვის ხაზები მრუდე,

იგი ტოტებით ფარავდა ოდას,

როგორც არწივი საკუთარ ბუდეს.

მახსოვს; ზამთარში მობელეს იგი,

ასე ერთგული და უშფოთველი...

და ცრემლებივით სცვივოდა ირგვლივ,

გაყვითლებული მისი ფოთლები.

ეს იყო წინათ, დიდი ხნის წინათ,

იმ დღეთა ხსოვნას ვერარა შესცვლის;

იწვოდა თუთა და მყუდრო ბინას

ათბობდა მისი ძლიერი ცეცხლი.

ო, ჩემო თუთავ! მეც ხომ შენსავით

ერთი ნერგი ვარ ქართული მიწის,

იმედიანი, არამკვნესავი,

ტრფობის უხილავ კოცონზე ვიწვი.

მე ქართულ ლექსის უბრალო მებრძოლს,

როდი მიტაცებს, ვიქცე მნათობად;

დაე, დავიწვა, ოღონდაც შევძლო

ერთი პატარა გულის გათბობა.