ვიღაც დედაბერი მოვიდა ცახცახით,

იკითხა ორჯერ: ვინ არის ბოლო?

და ჩადგა რიგში, თან ახლდა ძაღლი

და ისიც გვერდით... (ჩაცუცქდა მხოლოდ).

მოხუცის მზერა, არც ისე მკაცრი,

უყურებს გრძელ რიგს და შიშით იცდის

და ეს მთელი ბრბო - ქალი თუ კაცი

მოხუცთა ერთად წინ ხედავს სიკვდილს.

ძაღლი კი ბრიყვი მხეცის იერით,

გამოყოლილი ბებერს სახლიდან, ათვალიერებს:

ვინ არის ის სვებედნიერი,

ჩემზე ადრე რომ მიადგება უფლის დახლიდარს.

ფართო თვალებით ერთიანად მზერად ქცეული

ჭვრეტს ღია სივრცეს, უფრო იქეთ - სამყაროს სიღრმეს...

სადაც ღმერთია გაჟღენთილი ჩვენი სხეულით

და ჩვენთან ერთად ყველა სიკვდილს კვლავ მუცლად იღებს.

და მიდის ძაღლი, მიდის, მიდის, მარადიულში

და უკან რჩება გრძელი რიგი, რაც არსად მიდის...

და ეს მთელი ბრბო რიგი მდგარი - სათნო თუ ქუში

გამრუდებული მზერით ხედავს წინ მხოლოდ სიკვდილს.

და მძიმე ჰქონდა აღსასრული... იყეფა უქმად...

გადაიტანო რა ძნელია სხვისი სიკვდილი -

ეს იმას ნიშნავს, გამოსტაცო სიცოცხლეს ლუკმა

და კვლავ შეუდგე ახალ რიგებს მეორე დილით.